Αφέντες και Δούλοι του Χρήματος

Συγγραφέας: Robert Breedlove | Αρχική ημερομηνία: 07/2020 | Μετάφραση και Επιμέλεια: Nina | Breedlove22

Σημείωση της μεταφράστριας

Όταν, πριν από πολλούς μήνες, διάβασα για πρώτη φορά αυτό το κείμενο, βρήκα τον εαυτό μου να διαφωνεί και τις σκέψεις μου να διαφοροποιούνται σε πολλά σημεία του κι έτσι δεν αποφάσισα να το μεταφράσω, θεωρώντας πως χρειάζεται αν όχι να ταυτίζομαι με τα μεταφράσματά μου, τουλάχιστον να συμφωνώ σε μεγάλο βαθμό. Μετά από καιρό, έπεσε και πάλι στα χέρια μου και το ξαναδιάβασα πιστεύοντας πως τώρα που έχω διαβάσει περισσότερα και διαφορετικά κείμενα μεταξύ τους, θα το έβλεπα με μια καινούργια ματιά. Πάλι όμως κάποιες σκέψεις και θέσεις μου είναι πολύ διαφορετικές σε σχέση με αυτές του συγγραφέα. Από τότε που γράφτηκε αυτό το κείμενο (7/2020) έχει διαβαστεί από περισσότερους από ένα εκατομμύριο ανθρώπους, είμαι σίγουρη πως δεν συμφωνούν όλοι με τα γραφόμενα, είναι σχεδόν αδύνατον γι' αυτό κι έχει συζητηθεί πολύ σε διάφορες συνεντεύξεις. Επειδή το συντακτικό του συγγραφέα είναι κάπως περίπλοκο και το λεξιλόγιο επιτηδευμένο αποφάσισα να το μεταφράσω τελικά, για να μπορεί και το ελληνικό κοινό, που δεν ξέρει καλά την γλώσσα, να μάθει πράγματα που δεν γνωρίζει, να αμφισβητήσει, να διαφωνήσει ή να αναθεωρήσει σκέψεις και θέσεις. Κατέληξα πως δεν χρειάζεται ούτε να συμφωνώ απόλυτα ούτε να ταυτίζομαι με τα κείμενα που δημοσιεύω γιατί αυτό θα ήταν μια αρκετά προσωπική θεώρηση του εργαλείου που λέγεται Bitcoin. Το Bitcoin είναι ανατρεπτικό και βαθιά πολιτικό από την φύση του, είναι καινούργιο, είναι πρωτοπόρο. Η εξέλιξή του είναι και θα είναι δυναμική και αυτό από μόνο του προκαλεί πολλές συζητήσεις

Καλή ανάγνωση!

Το χρήμα είναι ένα εργαλείο για την ανταλλαγή του ανθρώπινου χρόνου. Οι κεντρικές τράπεζες, οι αφέντες του χρήματος της σύγχρονης εποχής, χρησιμοποιούν αυτό το εργαλείο ως όπλο για να κλέβουν χρόνο και να προκαλούν ανισότητα στον πλούτο. Η ιστορία μάς δείχνει ότι η διαφθορά των νομισματικών συστημάτων οδηγεί σε ηθική παρακμή, κοινωνική κατάρρευση και δουλεία. Καθώς ο πειρασμός της χειραγώγησης του χρήματος αποδείχθηκε πάντα πολύ ισχυρός για να αντισταθεί η ανθρωπότητα, το μόνο αντίδοτο για αυτό το δηλητήριο είναι ένα αδιάφθορο χρήμα - το Bitcoin.

Οι Παραχαράκτες είναι Αφέντες Δούλων

«Η γνώση κάνει τον άνθρωπο ακατάλληλο για να γίνει δούλος». - Frederick Douglass

Στην αρχαία δυτική Αφρική, οι χάντρες aggry - μικρές, διακοσμητικές γυάλινες χάντρες - χρησιμοποιούνταν ως χρήματα για πολλούς αιώνες. Με αβέβαιη προέλευση, οι χάντρες αυτές αποτελούσαν μέσο μεταφοράς πλούτου μεταξύ των ανθρώπων στο εμπόριο (ως χρήματα) και μεταξύ των γενεών (ως προίκες ή κειμήλια). Όταν οι Ευρωπαίοι εξερευνητές εμφανίστηκαν στην Αφρική τον 16ο αιώνα, γρήγορα διαπίστωσαν ότι οι χάντρες aggry είχαν μεγάλη αξία για τους ντόπιους Αφρικανούς. Δεδομένου ότι η τεχνολογία παραγωγής γυαλιού στην Αφρική ήταν πρωτόγονη εκείνη την εποχή, οι χάντρες aggry ήταν δύσκολο να παραχθούν και, ως εκ τούτου, ήταν αξιόπιστα σπάνιες σε σχέση με άλλα αγαθά - μια νομισματική ιδιότητα που στήριζε την αγοραστική τους αξία.

Πίσω στην Ευρώπη, η τεχνολογία παραγωγής γυαλιού ήταν πιο εξελιγμένη· οι πλαστές χάντρες ήταν σχεδόν πανομοιότυπες με τις χάντρες aggry και μπορούσαν να παραχθούν μαζικά με χαμηλό κόστος. Εκμεταλλευόμενοι την οικονομική ευκαιρία, πολλοί επιτήδειοι Ευρωπαίοι άρχισαν σύντομα να οργανώνουν αποστολές στη δυτική Αφρική, στέλνοντας τεράστιες ποσότητες (δυσδιάκριτα πλαστών) χαντρών aggry που είχαν κατασκευαστεί με μεγάλη επιδεξιότητα στις ευρωπαϊκές εγκαταστάσεις παραγωγής γυαλιού. Το σχέδιο αυτό ήταν μια από τις πρώτες γνωστές επιχειρήσεις παραχάραξης χρήματος μεγάλης κλίμακας στον κόσμο. Αυτό που ακολούθησε αυτή τη φαινομενικά ακίνδυνη εξαγωγή γυάλινων χαντρών ήταν μια πολυετής λεηλασία του αφρικανικού πλούτου, των φυσικών πόρων και - τελικά - του χρόνου.

Καθώς τα ευρωπαϊκά πλοία έφταναν στις αφρικανικές ακτές, πολλά από αυτά με τα κύτη τους γεμάτα με γυάλινες χάντρες, οι ντόπιοι αντάλλασσαν με ευκολία τα σκληρά κερδισμένα περιουσιακά τους στοιχεία με αυτό που πίστευαν ότι ήταν πολύτιμες χάντρες aggry. Σε βάθος δεκαετιών, αυτή η ανταλλαγή πραγματικών περιουσιακών στοιχείων με πλαστές χάντρες διευκόλυνε την κρυφή κατάσχεση του αφρικανικού πλούτου από τους Ευρωπαίους - ένα εγκληματικό επεισόδιο σε αργή κίνηση που σακάτεψε την αφρικανική κοινωνία για τους επόμενους αιώνες. Οι χάντρες aggry θα γίνονταν αργότερα γνωστές ως «χάντρες σκλάβων»· καθώς οι πρόσφατα εξαθλιωμένοι Αφρικανοί απελπίστηκαν, ορισμένοι αναγκάστηκαν να πουλήσουν τους εαυτούς τους ή άλλους ως σκλάβους στους Ευρωπαίους σφετεριστές τους. Οι χάντρες των σκλάβων - ένα από τα πολλά νομισματικά συστήματα της ιστορίας που χρησιμοποιήθηκαν ως όπλο από τους παραχαράκτες - έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στο υπερατλαντικό δουλεμπόριο πολλών αιώνων.

Κατά τη διάρκεια 365 ετών, πάνω από 12,5 εκατομμύρια σκλάβοι μεταφέρθηκαν από την Αφρική στην Ευρώπη και την Αμερική.

Σε μια βάρβαρη ειρωνεία της ιστορίας, τα πλοία που αποβιβάστηκαν στην Αφρική, γεμάτα με (πλαστές) χάντρες aggry, αναχώρησαν αργότερα, πλήρη φορτίου, για τις Ευρωπαϊκές και Αμερικανικές ακτές με πολύτιμο ανθρώπινο εμπόρευμα. Απάνθρωποι και αδυσώπητα ακριβείς, οι πλοίαρχοι αυτών των δουλεμπορικών πλοίων γέμισαν τα κύτη τους ασφυκτικά με Αφρικανούς σκλάβους, όπως ακριβώς οι γυάλινες χάντρες που χρησιμοποιήθηκαν για να αγοράσουν αρχικά το αιχμάλωτο ανθρώπινο φορτίο τους.

Όπως και οι πλαστές χάντρες aggry που χρησιμοποιούνταν για την αγορά τους, οι Αφρικανοί σκλάβοι τοποθετούνταν ασφυκτικά μέσα στα κύτη των πλοίων για τη μεταφορά τους προς την Ευρώπη και την Αμερική.

Δυστυχώς, αυτή η λεηλασία του πλούτου δεν ήταν ένα μεμονωμένο επεισόδιο. Οι λωρίδες υφάσματος ήταν μια άλλη μορφή χρήματος που χρησιμοποιούνταν στην αρχαία Αφρική, η οποία καθιερώθηκε ως μέσο συναλλαγής κατά τη διάρκεια πολλών αιώνων συναλλαγών με τους μουσουλμάνους εμπόρους από το βορρά. Οι τοπικές αφρικανικές φυλές άρχισαν σύντομα να παράγουν αυτές τις υφασμάτινες λωρίδες, γνωστές στην καθομιλουμένη ως panos, αλλά ξεπεράστηκαν από τις πιο αποτελεσματικές μεθόδους παραγωγής που χρησιμοποιούσαν οι Πορτογάλοι. Ακολούθησε μια στρεβλά επικερδής οικονομική συμφωνία, κατά την οποία οι Πορτογάλοι χρησιμοποιούσαν τα panos για να αγοράζουν Αφρικανούς σκλάβους, οι οποίοι στη συνέχεια εργάζονταν για την παραγωγή των ίδιων υφασμάτινων λωρίδων με τις οποίες τους έκλεβαν την ελευθερία. Όπως περιέγραψε ο Σκωτσέζος ιστορικός Christopher Fyfe αυτή τη φοβερή εμπορική σχέση:

«Κάποιοι από τους σκλάβους ήταν υφαντές στο επάγγελμα και έπλεκαν το βαμβάκι σε υφάσματα της χώρας, όπως έκαναν και στην ηπειρωτική χώρα. Εισήχθησαν νέα περίτεχνα μοτίβα της Βορείου Αφρικής, και από τα μέσα του 16ου αιώνα τα panos[λωρίδες υφάσματος] του Πράσινου Ακρωτηρίου εξήχθησαν τακτικά στην Γουινέα για να τα ανταλλάξουν με σκλάβους».

Δελεασμένοι από τις σχεδόν απεριόριστες δυνατότητες κέρδους, οι Πορτογάλοι παραγωγοί panos δημιούργησαν σύντομα ένα κρατικά χρηματοδοτούμενο μονοπώλιο με την επωνυμία Grão Pará and Maranhão Company, το οποίο επέβαλε τη χρήση των αποθηκών και των σταθμών συναλλαγών του για όλες τις χρηματοοικονομικές ροές που εκφράζονταν σε panos. Η εταιρεία αυτή επέβαλε τη χρήση των panos για την πληρωμή φόρων, για την βίαιη κατονομασία συμβάσεων δουλεμπορίου και για την πρόσληψη στρατιωτών. Για να αναφέρω μόνο ένα παρόμοιο, και όχι τυχαίο παράδειγμα, σήμερα: η κυβέρνηση των ΗΠΑ επιβάλλει τη χρήση του δολαρίου για την είσπραξη φόρων, ως νόμιμου χρήματος, ως κατ’ όνομα νομίσματος για τα συμβόλαια πετρελαίου (ο σύγχρονος ενεργειακός σκλάβος) και ως διεθνούς αποθεματικού νομίσματος (το διαβόητο «εξωφρενικό προνόμιο»).

Γεγονότα εντυπωσιακά παρόμοια με τις χάντρες aggry και τα panosδιαδραματίζονται σήμερα σε όλη την παγκόσμια οικονομία: το δολάριο ΗΠΑ στην τσέπη σας, αυτό που θυσιάσατε τόσα πολλά για να το αποκτήσετε, πρόσφατα παράχθηκε μαζικά από την κυβέρνηση των ΗΠΑ με ένα (σχεδόν εύκολο) πάτημα του πλήκτρου. Με τον ίδιο τρόπο που οι Ευρωπαίοι είχαν πρόσβαση σε ανώτερη τεχνολογία κατασκευής γυαλιού που τους έδωσε τη δυνατότητα να παραχαράσσουν χρήματα με χαμηλό κόστος, ή οι Πορτογάλοι μονοπώλησαν την παραγωγή των panos, οι κεντρικές τράπεζες έχουν το αποκλειστικό προνόμιο να παράγουν χρήματα με σχεδόν μηδενικό κόστος, επιτρέποντάς τους να κατάσχουν κατά βούληση τον πλούτο όλων των χρηστών δολαρίων. Αν και λιγότερο ορατές και απροκάλυπτα βίαιες, οι κεντρικές τράπεζες διεξάγουν σήμερα επιχειρήσεις χρησιμοποιώντας ως όπλο τις ίδιες μεθόδους κλοπής με εκείνες που χρησιμοποιούσαν οι πανούργοι Ευρωπαίοι εναντίον των ανυποψίαστων Αφρικανών.

Οι ιστορίες της ανθρώπινης δράσης που σχετίζονται με τις χάντρες aggry και τα panos περιέχουν σημαντικά διδάγματα για τις κοινωνίες που υποφέρουν από κεντρικά τραπεζικά συστήματα: όσοι μπορούν να μονοπωλήσουν την παραγωγή χρήματος γίνονται de facto επιχειρήσεις παραχάραξης νομισμάτων που κλέβουν την ανθρώπινη εργασία στο διηνεκές. Όταν οι δυνάμεις της ελεύθερης αγοράς χειραγωγούνται, οι παραγωγοί αποκτούν μια ασύμμετρη δυνατότητα να καθορίζουν τις τιμές χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τις προτιμήσεις των πελατών, μετατρέποντας έτσι τις οικονομικές δημοκρατίες σε δικτατορίες και την ελευθερία σε τυραννία. Για το χρήμα, αυτό σημαίνει ότι τα μονοπώλια μπορούν να αποκτήσουν τον ανθρώπινο χρόνο (ή αλλιώς την εργασία) στην αγορά σε αθέμιτη τιμή. Με άλλα λόγια: τα μονοπώλια του χρήματος μπορούν να κλέβουν τον ανθρώπινο χρόνο - μια κακόβουλη δύναμη που τους καθιστά ουσιαστικά αφέντες δούλων.

Το αποκλειστικό δικαίωμα παραγωγής χρήματος χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι ανταγωνιστικές πιέσεις της αγοράς είναι ένας μηχανισμός υποδούλωσης - ένα άθλιο προνόμιο που τα μονοπώλια μπορούν να διατηρήσουν μόνο μέσω της εξαπάτησης και της βίας.

Η παραχάραξη χαντρών aggry και panos ήταν τα όπλα που χρησιμοποιήθηκαν για την απόκτηση του ανθρώπινου χρόνου· πράξεις που οδήγησαν στην άμεση κλοπή 12,5 εκατομμυρίων ανθρώπινων ζωών μεταξύ 1501 και 1806 (και στην έμμεση κλοπή των απογόνων τους). Το υπερατλαντικό δουλεμπόριο ήταν ένα ολοκαύτωμα σε αργή κίνηση για τους Αφρικανούς· περίπου 2 εκατ. πέθαναν κατά τη διέλευση από το διαβόητο Μέσο Πέρασμα, και όσοι επέζησαν πέρασαν το υπόλοιπο της ζωής τους δουλεύοντας ή γεννώντας παιδιά για να αναπληρώσουν το απόθεμα του αφέντη τους. Ο ποσοτικός προσδιορισμός αυτής της θηριωδίας, από οικονομική άποψη (χωρίς να υπολογίζονται όσοι γεννήθηκαν στη δουλεία), είναι: αν υποθέσουμε ότι ο μέσος σκλάβος μπορούσε να εργάζεται 5.000 ώρες κάθε χρόνο για 40 χρόνια, ο συγκλονιστικός συνολικός χρόνος που εκλάπη ανέρχεται σε πάνω από 2.5 τρισεκατομμύρια (2.500.000.000.000.000) ώρες, ή 6,8 δισεκατομμύρια ώρες που εκλάπησαν ετησίως για 365 χρόνια (πηγή link).

Το υπερατλαντικό δουλεμπόριο ήταν μια παρωδία τόσο αποτρόπαια όσο και γιγαντιαία· αν τα μονοπώλια παραγωγής χρήματος είχαν αντιμετωπίσει τον ανταγωνισμό της ελεύθερης αγοράς, αυτή η φρίκη της ανθρώπινης ιστορίας δεν θα είχε φτάσει σε τόσο κολοσσιαία κλίμακα. Στον (μη βίαιο) ανταγωνισμό της αγοράς, οι ενέργειες των παραγωγών καθοδηγούνται από τις προτιμήσεις των πελατών: μια δυναμική που οδηγεί σε χαμηλές τιμές και τεχνολογική καινοτομία. Ελλείψει αυτής της λογοδοσίας, οι παραγωγοί έχουν κίνητρο να κάνουν οτιδήποτε είναι απαραίτητο για να διευρύνουν το μερίδιο αγοράς τους - μέχρι και με βίαιο εξαναγκασμό. Απλώς, οι πιέσεις της αγοράς κρατούν τους ανθρώπους έντιμους: ως εκ τούτου, οι δομές των αγορών και των ηθικών αρχών είναι αλληλένδετες.

Αγορές, Κυριαρχία και Ηθική

«Για να είναι μια πράξη ηθική, πρέπει να είναι ελεύθερη». - Murray N. Rothbard

Ο ανταγωνισμός είναι μια φυσική διαδικασία ανακαλύψεως: στον αθλητισμό, είναι ο τρόπος με τον οποίο ανακαλύπτουμε ποια ομάδα είναι πιο ικανή σε κάθε παιχνίδι· σε όλη τη διάρκεια μιας ολόκληρης αγωνιστικής περιόδου, ο επαναλαμβανόμενος ανταγωνισμός είναι ο τρόπος με τον οποίο ανακαλύπτουμε ποια ομάδα είναι η καλύτερη συνολικά. Στις ελεύθερες αγορές, ο ανταγωνισμός είναι το σύνολο των παιχνιδιών που παίζονται για την ανακάλυψη της «ικανοποίησης των επιθυμιών»: κάθε επιχειρηματίας βάζει «στοιχήματα» (επενδύσεις κεφαλαίου, χρημάτων και χρόνου) καθώς προσπαθεί να αποδείξει ότι οι ανταγωνιστές του στην αγορά κάνουν λάθος, παρέχοντας ο ίδιος καλύτερες, ταχύτερες ή φθηνότερες λύσεις στα προβλήματα που οι πελάτες τους θέλουν να λύσουν. Ο ανταγωνισμός στην αγορά είναι ο καταλύτης της έντιμης εργασίας και της πραγματικής προόδου για τον πολιτισμό. Όπως έλεγαν οι Αμερικανοί πραγματιστές: «Η αλήθεια είναι το τέλος της έρευνας» - με αυτή την έννοια, η ελεύθερη αγορά μπορεί να θεωρηθεί ως ένα περιβάλλον συνεχούς έρευνας που πλησιάζει την αλήθεια. Οι ιδέες που παράγει ο ανταγωνισμός, οι οποίες επιβιώνουν από τις συνεχείς επιχειρηματικές έρευνες, είναι οι καλύτερες προσεγγίσεις της αλήθειας - όπως είπε ο William James:

«Κάθε ιδέα που μπορούμε ν’ ακολουθήσουμε... κάθε ιδέα που θα μας μεταφέρει με ευημερία από οποιοδήποτε μέρος της εμπειρίας μας σε οποιοδήποτε άλλο μέρος, συνδέοντας τα πράγματα ικανοποιητικά, δουλεύοντας με ασφάλεια, εξοικονομώντας κόπο· είναι αληθινή για ακριβώς τόσους λόγους, αληθινή μέχρι εδώ, αληθινή οργανικά»

Πραγματολογικά, η αλήθεια είναι δύσκολο να διαχωριστεί από αυτό που είναι πιο χρήσιμο. Στα φόρουμ ελεύθερων ανταλλαγών, η αλήθεια παράγεται με τη μορφή ακριβών τιμών, χρήσιμων εργαλείων και ατομικής αρετής. Οι τιμές αντιπροσωπεύουν τη δυναμική συναίνεση των συμμετεχόντων στην αγορά ανάλογα με τις σχετικές σχέσεις ανταλλαγής, που προκύπτουν από αναρίθμητες εμπορικές αποφάσεις στο πέρασμα του χρόνου. Ένα εργαλείο με ανώτερη ποιότητα και χρήση είναι η εκδήλωση της πιο ακριβούς σύγχρονης γνώσης της ανθρωπότητας για την επίλυση ενός συγκεκριμένου προβλήματος. Για να το θέσουμε αλλιώς: καθώς οι επιχειρηματίες διερευνούν τη φύση της πραγματικότητας μέσω πειραματισμού, τα εργαλεία που παράγουν - και η δομή της γνώσης με την οποία διαμορφώνονται αυτά τα εργαλεία - προσαρμόζονται σύμφωνα με τις προτιμήσεις των πελατών, έως ότου μία ή κάποιες προτιμώμενες λύσεις γίνουν κυρίαρχες στην αγορά. Η αρετή και η ανταγωνιστική επάρκεια είναι τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του χαρακτήρα που ενυπάρχουν στους επιτυχημένους επιχειρηματίες που καταφέρνουν να επιβιώνουν από τις συνεχείς οικονομικές πιέσεις που τους καθιστούν υπόλογους για την παραγωγή κέρδους. Αυτή η λειτουργία αναζήτησης της αλήθειας των ελεύθερων αγορών είναι εγγενώς επαναληπτική: οι τιμές, τα εργαλεία και οι αρετές αλλάζουν συνεχώς ανάλογα με τις συνθήκες της αγοράς.

Οι «πόντοι» στα παιχνίδια ανακάλυψης της αγοράς εκφράζονται σε χρήματα - το εργαλείο που χρησιμοποιείται για τον υπολογισμό, τη διαπραγμάτευση και την αποτελεσματικότερη εκτέλεση συναλλαγών. Ο ανταγωνισμός της αγοράς είναι η διαδικασία που κρατάει τους παραγωγούς έντιμους: όταν καταστέλλεται με εξαναγκασμό ή βία - όπως συμβαίνει στα «νόμιμα μονοπώλια» - η αλήθεια διαστρεβλώνεται σε ανακριβείς τιμές, εργαλεία χαμηλής ποιότητας και ατομική κακία. Για τους παραγωγούς του χρήματος, η μονοπώληση σημαίνει ότι οι ανέντιμοι παραγωγοί γίνονται παραχαράκτες και αποκτούν μια (παραπλανητική και βίαιη) κυριαρχία πάνω στον ανθρώπινο χρόνο.

Η κλοπή του ανθρώπινου χρόνου μέσω της παραχάραξης νομισμάτων οδήγησε στον πλειστηριασμό της εργασίας των σκλάβων.

Σε αντίθεση με τη συμβατική σοφία, το χρήμα δεν είναι «η ρίζα κάθε κακού», αλλά στην πραγματικότητα είναι απλώς ένα εργαλείο για την ανταλλαγή χρόνου (ή εργασίας) - το μέσο με το οποίο οι συμμετέχοντες στην αγορά υποδηλώνουν θυσίες και επιτυχίες ο ένας στον άλλον, στην ιστορία των οικονομικών συναλλαγών. Όπως όλα τα εργαλεία, το χρήμα δεν έχει δική του ανεξάρτητη ηθική. Τα εργαλεία δεν έχουν την δική τους ηθική, που σημαίνει ότι μπορούν να χρησιμοποιηθούν τόσο για καλούς όσο και για κακούς σκοπούς. Το ηθικό αποτέλεσμα της χρήσης ενός εργαλείου εξαρτάται άρρηκτα από την πρόθεση του χρήστη του. Το χρήμα είναι ένα εργαλείο χρονικών συναλλαγών, αλλά (όπως είδαμε) μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί κακόβουλα για να κλέψει χρόνο, με τον ίδιο τρόπο που ένα σφυρί μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να χτιστεί ένα σπίτι ή να σπάσει ένα κρανίο.

Πιο συγκεκριμένα, το χρήμα - μαζί με τα πρόδρομά του, τη δράση και τον λόγο - είναι «η ρίζα κάθε κυριαρχίας»: η εξουσία να ενεργεί κανείς στον κόσμο όπως νομίζει καλύτερα. Η κυριαρχία - μια λέξη που ετυμολογικά συνδέεται με τη μοναρχία, το χρήμα και τη βασιλική εξουσία - αναφέρεται στο επίκεντρο της ανώτατης εξουσίας στη σφαίρα της ανθρώπινης δράσης. Σύμφωνα με το Φυσικό Δίκαιο, η κυριαρχία εμπεριέχεται στο άτομο, καθώς κάθε άτομο πρέπει να αποφασίζει συνειδητά ποιες ενέργειες θα κάνει, παρά τις όποιες εξωγενείς επιρροές μπορεί να αντιμετωπίσει. Ένα εσωτερικό άδυτο της γενεσιουργού πηγής της κυριαρχίας ζει μέσα στον καθένα μας - μια απαραβίαστη αρχή λογικής, γνωστή ως Λόγος. Ένα στρώμα επαφής μεταξύ των πρωταρχικών τομέων της εμπειρίας - της τάξης και του χάους - ο λόγος είναι το καθοριστικό χαρακτηριστικό της ανθρωπότητας: η ικανότητά μας να λέμε και να πιστεύουμε ιστορίες είναι αυτό που διακρίνει τον άνθρωπο από το ζώο. Ο Victor Frankl αποκαλεί αυτόν τον εσωτερικευμένο χώρο την «τελευταία ανθρώπινη ελευθερία»:

«Η τελευταία από τις ανθρώπινες ελευθερίες: να επιλέγει κανείς τη στάση του σε κάθε δεδομένη κατάσταση, να επιλέγει το δρόμο του. Και πάντα υπήρχαν επιλογές που έπρεπε να γίνουν. Κάθε μέρα, κάθε ώρα, πρόσφερε την ευκαιρία να πάρεις μια απόφαση, μια απόφαση που καθόριζε αν θα υποτασσόσουν ή όχι σε εκείνες τις δυνάμεις που απειλούσαν να σου στερήσουν τον ίδιο σου τον εαυτό, την εσωτερική σου ελευθερία· που καθόριζε αν θα γινόσουν ή όχι έρμαιο των περιστάσεων, απαρνούμενος την ελευθερία και την αξιοπρέπεια...».

Από την κυριαρχία, προέρχεται η λέξη βασιλεία, η οποία συνήθως αναφέρεται σε μια περίοδο βασιλικής κυριαρχίας. Οι περισσότεροι από εμάς ζούμε τώρα σε μια εποχή που έχει περάσει κατά πολύ την υποταγή σε μια βασιλική οικογένεια, και η πολιτισμική μας αντίληψη για την κυριαρχία αποκεντρώνεται σταθερά, με την πάροδο του χρόνου, κινούμενη πιο κοντά σε μια σαφή αντανάκλαση του Φυσικού Νόμου. Όπως ο Jordan Peterson καταγράφει αυτή την ιστορική εξέλιξη:

«Πρώτα απ' όλα, ο μόνος κυρίαρχος ήταν ο βασιλιάς. Στη συνέχεια οι ευγενείς έγιναν κυρίαρχοι. Στη συνέχεια, όλοι οι άνθρωποι έγιναν κυρίαρχοι. Στη συνέχεια ήρθε η χριστιανική επανάσταση και κάθε ατομική ψυχή, έγινε κυρίαρχη. Αυτή η ιδέα της ατομικής κυριαρχίας και αξίας είναι η βασική προϋπόθεση των νομικών και πολιτιστικών μας συστημάτων, οπότε όλοι κυκλοφορούμε και συμπεριφερόμαστε σαν να είναι ο καθένας από εμάς ένα θεϊκό κέντρο Λόγου. Παραχωρούμε ο ένας στον άλλον τον σεβασμό των ατομικών πολιτών που είναι κυρίαρχοι και ίσοι ενώπιον του νόμου».

Σήμερα στα θεμέλια του Δυτικού Πολιτισμού βρίσκεται η αρχή ότι η κυριαρχία του ατόμου είναι ανώτερη από το κράτος: μια ενσωματωμένη πεποίθηση που βρίσκεται στην καρδιά νομικών αρχών όπως το habeus corpus, το τεκμήριο της «αθωότητας μέχρι αποδείξεως του εναντίου» και τα δικαιώματα της ελευθερίας του λόγου.

Η ελευθερία του λόγου είναι απαραίτητη για μια ειρηνική κοινωνία, καθώς οι ιδέες μας πρέπει να είναι ελεύθερες να συγκρούονται και να επιλύουν συγκρούσεις, ώστε να μην το κάνουν τα σώματά μας. Η ομιλία προέκυψε στους ανθρώπους ως άμεσο αποτέλεσμα της εξελικτικής μας ανάπτυξης: μόλις υιοθετήθηκε η κάθετη στάση από τα προγονικά μας πρωτεύοντα θηλαστικά, το οπτικό μας πεδίο διευρύνθηκε και τα χέρια μας έγιναν πιο επιδέξια στο χειρισμό του φυσικού περιβάλλοντος, αφού δεν χρειάζονταν πλέον για την κίνηση. Εξοπλισμένοι με αντιτάξιμους αντίχειρες, αναπτύξαμε μια επιδεξιότητα που μας επέτρεψε να προσδιορίσουμε τον φυσικό κόσμο με χρήσιμους τρόπους, όπως το να ταξινομούμε πράγματα, να μετράμε και να κατασκευάζουμε εργαλεία. Η λεπτή μυϊκή δομή του προσώπου και της γλώσσας εξελίχθηκε παράλληλα με αυτή την ακρίβεια του χεριού, δημιουργώντας την ομιλούμενη γλώσσα, η οποία συμπλήρωνε την ικανότητα του χεριού να κατηγοριοποιεί τον κόσμο και την ικανότητα του νου να τον κατανοεί (ακόμη και ο εσωτερικός μας διάλογος αποτελείται από λόγο). Η ικανότητα χειρωνακτικής αναδιαμόρφωσης του κόσμου ενίσχυσε την θεωρητική μας ικανότητα να το κάνουμε προφορικά, διαμορφώνοντας έτσι μια δυναμική ανατροφοδότησης μεταξύ αυτών των δύο καθοριστικών ικανοτήτων του ανθρώπου. Αυτή η ταυτόχρονη εξέλιξη της χειροτεχνίας και της λεκτικής άρθρωσης οδήγησε φυσικά στο εμπόριο, και (πολύ απλά) το πιο ανταλλάξιμο πράγμα σε κάθε εμπορική κοινωνία είναι το σημαντικότερο εργαλείο της - το χρήμα.

Έτσι, το χρήμα είναι άμεση απόρροια της δράσης και του λόγου: και τα τρία αυτά είναι βασικά μέσα για την κυρίαρχη έκφραση του εαυτού. Με αυτή την έννοια, το χρήμα μπορεί να θεωρηθεί μια μορφή λόγου από μόνο του - η γλώσσα της αξίας. Η επιβολή περιορισμών στη χρήση αυτής της γλώσσας (ο σκοπός των κεντρικών τραπεζών) είναι ανάλογα καταστροφική με τον περιορισμό της ελευθερίας του λόγου (που μπορεί να οδηγήσει σε παραλογισμούς όπως τους παράνομους αριθμούς). Η ελευθερία του λόγου σκάβει τον τάφο του δεσποτισμού, ενώ η καταστολή της είναι το σήμα κατατεθέν των ολοκληρωτικών καθεστώτων. Πράγματι, η πρώτη προσπάθεια κάθε επίδοξου δικτάτορα είναι πάντοτε να περιορίσει τη φωνή της διαφωνίας - να σκοτεινιάσει το φως της έρευνας που ακτινοβολεί από τον Λόγο. Ο 20ός αιώνας είχε πολλές δικτατορίες καταστολής του λόγου, θα αναφέρουμε δύο:

«Το 1917, οι Ρώσοι Μπολσεβίκοι προχώρησαν στον περιορισμό της ελευθερίας του λόγου την επομένη κιόλας του πραξικοπήματος του Οκτωβρίου. Υιοθέτησαν το «Διάταγμα για τον Τύπο», το οποίο έκλεινε κάθε εφημερίδα που «έσπερνε τη διχόνοια με συκοφαντική διαστρέβλωση των γεγονότων». Ομοίως, λίγους μόνο μήνες μετά την ανάληψη της εξουσίας το 1933, οι Γερμανοί εθνικοσοσιαλιστές άρχισαν να καίνε βιβλία και το Υπουργείο Προπαγάνδας εισήγαγε αυστηρή λογοκρισία.

Ο Λόγος είναι μια Ελληνική λέξη που σημαίνει «αναλογία» ή «ομιλία» - η αρχή που βρίσκεται στον πυρήνα της διαπροσωπικής επικοινωνίας, η οποία διεξάγεται σε μεγάλο βαθμό μέσω λέξεων και τιμών (οι οποίες είναι σχέσεις ανταλλαγής εκφρασμένες σε νομισματικούς όρους). Τόσο οι λέξεις όσο και οι τιμές είναι «κατηγορηματικά συγκριτικά στοιχεία», πρωτόκολλα για την απόδοση, την αντιπαραβολή και την επικοινωνία διαφορετικών πτυχών της πραγματικότητας - εδώ ζει η δύναμη του θεϊκού λόγου που αποδίδει τάξη μέσα από το χάος. Στη γλώσσα, σκεφτείτε πώς όλες οι λέξεις έχουν νόημα μόνο σε σχέση μεταξύ τους: όλοι οι ορισμοί αποτελούνται από άλλες λέξεις. Στις αγορές, το σημείο τομής της αντικειμενικής προσφοράς και της υποκειμενικής ζήτησης είναι η τιμή: ένα δυναμικό μέγεθος που αντανακλά τη συναίνεση της συλλογικής λογικής για την ανταλλακτική αναλογία οποιουδήποτε συγκεκριμένου αγαθού προς οποιοδήποτε άλλο αγαθό (για λόγους απλότητας, εκφρασμένο στην κοινή γλώσσα της οικονομικής αριθμητικής: το χρήμα).

Όσον αφορά το χρήμα, οι κυβερνήσεις αλλοιώνουν τον τρόπο τιμολόγησης της συγκριτικής έκφρασης παραβιάζοντας συνεχώς το απόθεμα χρήματος (μέσω του πληθωρισμού), ενώ ταυτόχρονα επιβάλλουν τη ζήτησή του (μέσω των νόμων περί νόμιμου χρήματος και είσπραξης φόρων). Η διαστρέβλωση της φυσικής ανακάλυψης των τιμών, μια χειραγώγηση της συλλογικής λογικής, ισοδυναμεί με τη διαστρέβλωση της vox populi - της φωνής του λαού. Ο George Orwell είχε πει κάποτε: «Αν η ελευθερία σημαίνει οτιδήποτε, σημαίνει το δικαίωμα να λες στους ανθρώπους αυτό που δεν θέλουν να ακούσουν». Η αδυναμία να πούμε την αλήθεια (με λόγια) ή να αποδείξουμε ότι οι άλλοι έχουν άδικο στην αγορά (με τιμές), είναι ο θάνατος της ελευθερίας· όπως μας δίδαξε τόσο οδυνηρά ο 20ός αιώνας, ο περιορισμός του λόγου είναι ένας ολισθηρός δρόμος προς τον ολοκληρωτισμό. Η ελεύθερη έκφραση σε όλες τις μορφές είναι προαπαιτούμενο της σωστής ηθικής δράσης.

Στη Σοβιετική Ρωσία, η ελευθερία του λόγου καταστέλλεται και η διαφωνία τιμωρείται. Οι ανεξάρτητες πολιτικές δραστηριότητες δεν ήταν ανεκτές, είτε αυτές αφορούσαν τη συμμετοχή σε ελεύθερα εργατικά συνδικάτα, ιδιωτικές εταιρείες, ανεξάρτητες εκκλησίες ή πολιτικά κόμματα της αντιπολίτευσης.

Όπως η ομιλία, έτσι και το χρήμα δεν έχει δική του εγγενή ηθική. Ωστόσο, ο οικονομικός του χαρακτήρας επηρεάζει τα ηθικά πρότυπα - όπως μας δίδαξε ο Βούδδας: «Το χρήμα είναι η χειρότερη ανακάλυψη της ανθρώπινης ζωής, αλλά είναι το πιο αξιόπιστο υλικό για να δοκιμαστεί η ανθρώπινη φύση». Το έντιμο χρήμα ενθαρρύνει τη δίκαιη δράση, ενώ το ανέντιμο χρήμα προκαλεί ηθικό κίνδυνο. Για να κατανοήσετε τον αντίκτυπο του χρήματος στην ηθική, σκεφτείτε την (υποθετική) περίπτωση ενός οινοποιού που ζει σε μια οικονομία με κεντρικές τράπεζες. Γνωρίζει ότι η κεντρική τράπεζα διπλασίασε πρόσφατα το απόθεμα χρήματος τυπώνοντας τρισεκατομμύρια δολάρια για να «σώσει την οικονομία» και τώρα βρίσκεται αντιμέτωπος με τρεις επιλογές:

1. Να συνεχίσει να πουλάει το κρασί του για 20 δολάρια, γνωρίζοντας ότι η αξία κάθε δολαρίου έχει μειωθεί κατά 50% λόγω του πληθωρισμού*.

2. Να αραιώσει το κρασί του ή να χρησιμοποιήσει φθηνότερα συστατικά, μειώνοντας έτσι το κόστος παραγωγής και την ποιότητα του κρασιού του, αλλά να συνεχίσει να το πουλάει για 20 δολάρια

3. Να διπλασιάσει την τιμή πώλησης του κρασιού του στα 40 δολάρια, για να έχει την ίδια αξία για το κρασί του σε δολάρια μετά τον πληθωρισμό

*Για λόγους απλότητας, θα αγνοήσουμε τη χωροχρονική ανομοιομορφία του πληθωρισμού.

Εάν ο οινοποιός επιλέξει την πρώτη επιλογή, υφίσταται απώλεια 50%. Αν αποφασίσει να αραιώσει το κρασί του, εξαπατά τους πελάτες του πουλώντας τους ένα κατώτερο προϊόν. Εάν διπλασιάσει την τιμή του για να διατηρήσει την ποιότητα, κινδυνεύει να χάσει πελάτες από τους λιγότερο έντιμους ανταγωνιστές που είναι πρόθυμοι να συμβιβαστούν στην ποιότητα. Δεδομένου ότι η αραίωση του κρασιού με νερό είναι δύσκολο να εντοπιστεί (για τους μη γνώστες) και προσφέρει άμεσο οικονομικό κέρδος, όλοι οι οινοποιοί αντιμετωπίζουν ισχυρά κίνητρα να εξαπατήσουν τους πελάτες τους όταν χτυπά ο πληθωρισμός (αιτία των σκανδάλων κρασιού). Με παρόμοιο τρόπο, ο νομισματικός πληθωρισμός δίνει κίνητρα στους πωλητές όλων των κλάδων να εξαπατούν τους πελάτες τους. Ο πληθωρισμός επιβάλλει, στις καρδιές των πωλητών, τον πειρασμό της κλοπής αναγκάζοντάς τους να σταθμίσουν την οικονομική ευημερία έναντι της ηθικής ακεραιότητας. Με αυτόν τον τρόπο, ο πληθωρισμός είναι μια μολυσματική ασθένεια για τον ηθικό ιστό της κοινωνίας. Το ανθεκτικό στον πληθωρισμό χρήμα, λοιπόν, είναι ένα αντίδοτο σε μια προσβεβλημένη κοινωνική ηθική. Υπό αυτή την (σημαντικά κρίσιμη) έννοια, το Bitcoin - το μόνο χρήμα με 0% τελικό ποσοστό πληθωρισμού - είναι η θεραπεία για πολλούς από τους ηθικούς καρκίνους που μαστίζουν τον κόσμο μας.

Ο πληθωρισμός είναι μια μεγάλη βλάβη στην ψυχή της ανθρωπότητας - μια πηγή μεγάλης ηθικής αρρώστιας παγκοσμίως.

Το χρήμα αποτελεί πηγή μεγάλου πειρασμού, καθώς μπορεί να θεωρηθεί ως ο «κατάλογος του ποιος κατέχει τι», αφού το χρήμα (εξ ορισμού) μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να αγοραστεί οτιδήποτε στην αγορά. Όταν μια μοναδικά προνομιούχα ομάδα (ένα μονοπώλιο) μπορεί να δημιουργήσει χρήμα από το πουθενά, μπορεί να τροποποιήσει αυθαίρετα αυτόν τον «κατάλογο του ποιος κατέχει τι» και έχει ισχυρό κίνητρο να το κάνει προς όφελός της. Αυτή η οπτική γωνία του «χρήματος ως καθολικό ιδιοκτησίας» ρίχνει φως στην υποκείμενη ώθηση της κεντρικής τράπεζας - ενός θεσμού, που αλαζονικά, ως «κύριος του καταλόγου», με το αποκλειστικό προνόμιο να προωθεί τα συμφέροντα των ιδιωτών μετόχων του, ακόμη και σε βάρος της υποδούλωσης όλων των άλλων.

Δεδομένου ότι τα πάντα στην αγορά απαιτούν θυσίες ανθρώπινου χρόνου για να παραχθούν (ακόμη και η γη χρειάζεται χέρια για να πουληθεί), μπορούμε να πούμε ότι το χρήμα είναι η ενσωμάτωση του ανθρώπινου χρόνου. Με τον ίδιο τρόπο που ένα πιστοποιητικό μετοχών είναι τίτλος στο κεφάλαιο της εταιρείας, το χρήμα είναι τίτλος στον ανθρώπινο χρόνο· οι άνθρωποι θυσιάζουν χρόνο για να κερδίσουν χρήματα, τα οποία μπορούν στη συνέχεια να ξοδέψουν για ανάλογες θυσίες που έγιναν από άλλους. Είναι σαφές ότι ένα εργαλείο που μπορεί να ελέγχει τον ανθρώπινο χρόνο αποτελεί αντικείμενο μεγάλου πειρασμού, καθώς είναι μια ισχυρή πηγή ενέργειας (που ορίζεται από τη φυσική ως το έργο που παράγεται σε σχέση με το χρόνο). Η λαχτάρα για δύναμη είναι το κίνητρο των περισσότερων πολεμικών συγκρούσεων - συνήθως πρόκειται για προσπάθειες βίαιης απόκτησης κεφαλαίου, τροφής ή εδάφους. Και η έλλειψη εξουσίας συνδέεται στενά με τη δυστυχία, γεγονός που καθιστά την εδραίωσή της δελεαστική - όπως είπε ο Philo Judaeus:

«Κανένας σκλάβος δεν είναι πραγματικά ευτυχισμένος, γιατί ποια μεγαλύτερη δυστυχία υπάρχει από το να ζεις χωρίς καμία εξουσία πάνω σε τίποτα, συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού σου;»

Το χρήμα αποτελούσε ανέκαθεν ένα κρίσιμο κομμάτι των αντιλήψεων της ανθρωπότητας περί κυριαρχίας και δουλείας. Όταν επιλέγεται με φυσικό τρόπο από τις διαδικασίες της ελεύθερης αγοράς, το χρήμα είναι το αποκορύφωμα της συλλογικής λογικής: μια σύνθεση των ατομικών αυτό-κυριαρχικών εκφράσεων. Αλλά το φυσικό χρήμα έχει καταληφθεί από τεχνητούς τυράννους: ο λόγος που αποκαλούμε τα κράτη κυρίαρχα σήμερα, είναι αποκλειστικά και μόνο επειδή είναι οι συμμορίες βασιλεύουν πάνω στο ελεύθερα επιλεγμένο χρήμα του κόσμου - τον χρυσό.

Τα Λεγόμενα Κυρίαρχα Κράτη

«Δεν ήξερα ότι ήμουν σκλάβος μέχρι που ανακάλυψα ότι δεν μπορούσα να κάνω τα πράγματα που ήθελα». - Frederick Douglass

Για περισσότερα από 5.000 χρόνια, τα πολύτιμα μέταλλα προτιμώνται ως χρήμα, καθώς πληρούσαν καλύτερα τις πέντε ιδιότητές του: διαιρετότητα, ανθεκτικότητα, φορητότητα, αναγνωρισιμότητα και σπανιότητα. Ο χρυσός επικράτησε επειδή από όλα τα νομισματικά μέταλλα ήταν το πιο σπάνιο. Η σπανιότητα είναι αναμφισβήτητα η πιο σημαντική ιδιότητα του χρήματος, καθώς χωρίς τη διασφάλιση του περιορισμού του αποθέματος, κάποιος πάντα υποκύπτει στον πειρασμό να διογκώσει και να κλέψει την αξία που είναι αποθηκευμένη σε αυτό (βλ.: χάντρες aggry, υφασμάτινα χρήματα panos, ή τα σημερινά παραστατικά νομίσματα).

Οι κυβερνήσεις ανέκαθεν παρέμβαιναν στην αγορά χρήματος για να επιτάσσουν την κοπή χρυσών νομισμάτων και τις εργασίες αποθήκευσης, οι οποίες προσπαθούσαν να βελτιώσουν τις ιδιότητες διαιρετότητας, φορητότητας και αναγνωρισιμότητας του χρήματος με την έκδοση τυποποιημένων κερμάτων ή αποδείξεων φύλαξής τους. Μονοπωλώντας αυτές τις επιχειρήσεις «λειτουργίας πιστοποίησης», το κράτος μετατόπισε το βάρος της εμπιστοσύνης από τους συναλλασσόμενους στο ίδιο. Τα κράτη σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας ανέκαθεν έκαναν (αποκλειστική) επιχείρησή τους την πιστοποίηση της αξίας (βάρος ή υψηλή ποιότητα) του χρήματος (κέρματα ή ράβδοι) και των υποκατάστατων του χρήματος (χάρτινες αποδείξεις φύλαξης). Θυμηθείτε: η απομόνωση από τον ανταγωνισμό διακόπτει τη διαδικασία ανακάλυψης της αλήθειας που γεννούν οι ελεύθερες αγορές· για το λόγο αυτό, η εμπιστοσύνη που δίνεται σε κάθε μονοπώλιο καταλήγει πάντα να καταρρέει.

Η κυβέρνηση υπάρχει για να προστατεύει τα δικαιώματα ιδιοκτησίας: ένας σκοπός που η ίδια παραβιάζει με τη μονοπώληση και την παραχάραξη του χρήματος.

Όλα τα εθνικά νομίσματα ξεκίνησαν ως χάρτινες υποσχέσεις για πραγματικά χρήματα. Σήμερα, αυτά τα νομίσματα δεν μπορούν πλέον να εξαργυρωθούν σε πραγματικά χρήματα και, αντίθετα, έχουν μετατραπεί σε αιώνια ανεκπλήρωτες υποσχέσεις που ονομάζονται παραστατικά νομίσματα (fiat currencies). Οι κυβερνήσεις απαιτούν από τις κοινωνίες (ένας περιορισμός της συλλογικής λογικής) να συναλλάσσονται με αυτά τα υποκατάστατα χρήματος και να διατηρούν οι ίδιες το αποκλειστικό δικαίωμα να χειραγωγούν τις προμήθειές τους ως μέσο απόσπασης πλούτου (ή αλλιώς κλοπής χρόνου) από τους πολίτες. Στην πραγματικότητα, τα παραστατικά νομίσματα είναι μη εξασφαλισμένα χρέη που υφίστανται αργή χρεοκοπία, ενώ η χρήση τους επιβάλλεται στην κοινωνία. Όλο αυτό το διάστημα, οι κεντρικές τράπεζες συνεχίζουν να αποθησαυρίζουν το πραγματικό χρήμα – χρυσό - και να πραγματοποιούν τον τελικό διακανονισμό μεταξύ τους με αυτό το αυθεντικό, επιλεγμένο από την ελεύθερη αγορά μέσο ανταλλαγής.

Αν το δούμε έτσι, το «τύπωμα χρήματος», στην πραγματικότητα αναφέρεται στην παραχάραξη νομισμάτων - την παραγωγή ψεύτικων υποσχέσεων, καθώς τα νομίσματα δεν είναι πλέον συνδεδεμένα με πραγματικό χρήμα. Με απλά λόγια: το παραστατικό νόμισμα είναι ένα ζωντανό ψέμα. Ανεξάρτητα από το αν το θεωρείτε εργαλείο ή όπλο (ανάλογα με τις υποκειμενικότητες της πρόθεσης του χρήστη), η χειραγώγηση των χρηματικών αποθεμάτων είναι αντικειμενικά χρήσιμη μόνο για ένα πράγμα: την πρόκληση ανισοτήτων στον πλούτο (με την κλοπή του χρόνου). Όπως το θέτει ο G. Braschi: «Κάθε εργαλείο είναι όπλο (αν το κρατάς σωστά)». Ως μέσο απόκτησης πλεονεκτήματος σε διαγωνισμούς αποφασιστικότητας, η παραχάραξη νομισμάτων είναι όπλο.

Σε περιόδους πολέμου, εμπόλεμα έθνη έχουν επιχειρήσει να παραχαράξουν νομίσματα των αντιπάλων για να προκαλέσουν υπερπληθωρισμό. Για παράδειγμα, η ναζιστική Γερμανία σχεδίαζε να βομβαρδίσει την Αγγλία με πλαστά χαρτονομίσματα για να σαμποτάρει την οικονομία της. Και στην αυτοκρατορική Ιαπωνία, το Εργαστήριο Noborito πειραματίστηκε με επιχειρήσεις παραχάραξης νομισμάτων ως στρατηγική οικονομικής υπονόμευσης. Σε καιρό ειρήνης, η παραχάραξη νομισμάτων είναι αποκλειστικό πεδίο της κεντρικής τράπεζας, της οποίας η «επεκτατική νομισματική πολιτική» αυξάνει το απόθεμα του χρήματος κατά, ας πούμε, 7% ετησίως - δηλαδή, κλέβει μόνο το 7% του πλούτου των κατόχων δολαρίων ετησίως, (μια συσσώρευση αποταμιεύσεων χρόνου), μέσω των επιχειρήσεων παραχάραξης.

Οι Μεγάλες Πυραμίδες

«Υπάρχουν δύο τρόποι για να κατακτήσεις και να υποδουλώσεις μια χώρα. Ο ένας είναι με το σπαθί. Ο άλλος είναι με το χρέος». - John Adams

Η αρχαία Αίγυπτος είναι η αρχετυπική τυραννία στη Βίβλο. Η Αίγυπτος φημίζεται για τις Μεγάλες Πυραμίδες της, μονόλιθους που χτίστηκαν στις πλάτες σκλάβων. Πράγματι, το μεγαλείο αυτών των κατασκευών οφείλει ένα μεγάλο χρέος ευγνωμοσύνης στους πολλούς σκλάβους των οποίων τον χρόνο έκλεβαν οι Φαραώ-άρχοντες της Αρχαίας Αιγύπτου. Για να αποκτήσετε μια ιδέα κατανόησης του πόσο επίπονη ήταν η διαδικασία κατασκευής ακόμη και μιας μόνο Μεγάλης Πυραμίδας, σκεφτείτε αυτό το στοιχείο από το βιβλίο Heroes of History του Will Durant:

«Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο... η ίδια η πυραμίδα απαιτούσε την εργασία 100.000 ανδρών επί είκοσι χρόνια».

Πολλές ώρες δουλείας αφιερώθηκαν στην οικοδόμηση των Μεγάλων Πυραμίδων, αλλά η ιστορία έχει ακόμη χειρότερα συστήματα πυραμίδων...

Για να ποσοτικοποιήσουμε αυτή την κλοπή χρόνου από τους Αιγύπτιους δούλους με μεγαλύτερη ακρίβεια, υποθέτοντας και πάλι ότι κάθε δούλος περνούσε 5.000 ώρες ετησίως σε χειρωνακτική εργασία, ένα εργατικό δυναμικό 100.000 δούλων που έχτιζε για 20 χρόνια ισοδυναμεί με 10 δισεκατομμύρια ώρες κλεμμένου χρόνου. Ένα συγκλονιστικό ποσό ανθρωποωρών που καταδικάστηκαν στη βαρβαρότητα της φυσικής δουλείας κατά τη διάρκεια της κατασκευής μιας και μόνο Μεγάλης Πυραμίδας, αλλά ακόμα (τρομακτικά) λιγότερες από τον χρόνο που έκλεψαν τα μεγαλύτερα πυραμιδικά σχέδια στην ανθρώπινη ιστορία - τα παραστατικά νομίσματα. Όπως προέβλεψε ο Henry Ford:

«Είναι αρκετά καλό που οι άνθρωποι του έθνους δεν καταλαβαίνουν το τραπεζικό και νομισματικό μας σύστημα, γιατί αν το καταλάβαιναν, πιστεύω ότι θα γινόταν επανάσταση πριν από αύριο το πρωί».

Το σύστημα πυραμίδας είναι μια επενδυτική απάτη που βασίζεται σε μια ιεραρχική δομή του δικτυακού μάρκετινγκ, στην οποία οι συμμετέχοντες σε ανώτερο επίπεδο επωφελούνται εις βάρος των χαμηλότερων. Τα παραστατικά νομίσματα είναι συστήματα πυραμίδας που στήνονται από τις κεντρικές τράπεζες, οι οποίες περιορίζουν την πρόσβαση στον χρυσό και καταστέλλουν την τιμή του, ο οποίος διαφορετικά θα ανταγωνιζόταν τα κατώτερα νομίσματά τους στην ελεύθερη αγορά, δεδομένου ότι ο χρυσός είναι αξιόπιστα σπάνιος και διατηρεί την αξία του σε βάθος χρόνου. Η χρήση των παραστατικών νομισμάτων επιβάλλεται μέσω των νόμων περί νόμιμου χρήματος και των φορολογικών νόμων. Μπορεί να είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι το πιο δημοφιλές νόμισμα στον κόσμο είναι ένα σύστημα πυραμίδας, αλλά τα σύμβολα του δολαρίου ΗΠΑ λένε τη δική τους ιστορία:

Novus Ordo Seclorum στα λατινικά σημαίνει «Νέα τάξη των αιώνων» - αυτό το σύμβολο εμφανίστηκε αμέσως μετά την ίδρυση της Fed: ίσως αναφέρεται στο νέο σύστημα δουλείας που εφαρμόστηκε με την επωνυμία «κεντρικό τραπεζικό σύστημα».

Μετά από ένα μακρόχρονο κόλπο των κυβερνήσεων, αυτά τα συστήματα πυραμίδων κυριάρχησαν στον κόσμο. Τα παραστατικά νομίσματα είναι υποκατάστατα χρήματος με βάση το χρέος, που ελέγχονται από τις κεντρικές τράπεζες, οι οποίες επιβάλλουν αυτά τα νομισματικά δίκτυα στους χρήστες και καταστέλλουν κάθε ανταγωνισμό στην αγορά καταναγκαστικά ή βίαια (παρόμοια με την εταιρεία GrãoPará και Maranhão). Το πιο απεχθές είναι ότι οι φτωχότεροι άνθρωποι της κοινωνίας - οι οποίοι (αναγκαστικά) κατέχουν την πλειονότητα του πλούτου τους σε παραστατικό νόμισμα - είναι τα μεγαλύτερα θύματα αυτού του ανέντιμου συστήματος.

Στην κορυφή των πυραμιδικών σχημάτων παραστατικών νομισμάτων βρίσκεται ο χρυσός: μια τεχνολογία που επιλέχθηκε ως χρήμα από τη σωρευτική ελεύθερη επιλογή (τη συλλογική λογική) αμέτρητων επιχειρηματιών σε όλη την ιστορία. Τα χαρτονομίσματα εισήχθησαν καθαρά για να καταστήσουν τον χρυσό πιο βολικό για την ανταλλαγή, όχι για να τον αντικαταστήσουν. Με την πάροδο του χρόνου, η δυνατότητα εξαργύρωσης του νομίσματος με χρυσό εξαλείφθηκε, δίνοντας στις κυβερνήσεις τον πλήρη έλεγχο της σπανιότητας του νομίσματος, και επομένως μια απεριόριστη ικανότητα να κατάσχουν τον πλούτο των πολιτών τους, θέτοντας σε κίνδυνο το απόθεμά του.

Στην πραγματικότητα, κάθε φορά που τυπώνεται μια νέα μονάδα παραστατικού νομίσματος (που κατ' ευφημισμό ονομάζεται από τις κεντρικές τράπεζες «ποσοτική χαλάρωση» ή QE), νέα στρώματα στο σύστημα της πυραμίδας τοποθετούνται από πάνω προς τα κάτω και το πληθωριστικό κόστος εξωτερικεύεται σε όσους χρησιμοποιούν το παραστατικό νόμισμα ως μέσο αποθήκευσης αξίας. Ακόμα χειρότερα, κάθε μονάδα παραστατικού νομίσματος μοχλεύεται, έτσι ώστε μια μονάδα να πολλαπλασιάζεται κατά πολλές τάξεις μεγέθους μέχρι τη στιγμή που γίνεται μέρος του ευρέος αποθέματος του χρήματος. Εξετάζοντας τη Fed στο συγκεκριμένο παράδειγμα: αφού κερδίσει έσοδα από τέλη παροχής υπηρεσιών για τον εαυτό της (για να χρηματοδοτήσει τις δραστηριότητές της και ένα ετήσιο μέρισμα 6% στους μετόχους της, που δεν αποκαλύπτονται), η Fed χρησιμοποιεί τα νέα δολάρια για να αγοράσει το κρατικό χρέος των ΗΠΑ. Τα φρεσκοτυπωμένα (ακριβέστερα, τα ηλεκτρονικά παραγόμενα) παραστατικά δολάρια διανέμονται στη συνέχεια κατά την κρίση των κυβερνητικών γραφειοκρατών, οι οποίοι (όπως είναι αναμενόμενο) τείνουν να ευνοούν τους τραπεζίτες, τις εταιρείες και τους λομπίστες που πληρώνουν τις πολιτικές τους εκστρατείες. Με αποτρόπαιο τρόπο, αυτή η δυναμική αναδιανέμει τον πλούτο από τους φτωχούς στους πλούσιους (ο Ρομπέν των Δασών θα ντρεπόταν).

Όσο οι άνθρωποι παραμένουν επαρκώς παθητικοί αλλά και παραγωγικοί, αυτά τα πυραμιδικά συστήματα μπορούν να χτίζονται όλο και ψηλότερα και να συνεχίζουν να λειτουργούν ως όπλο απόσπασης πλούτου (κλοπή χρόνου) για τους πολιτικούς τους δράστες. Ωστόσο, δεδομένου ότι δεν υπάρχουν δωρεάν γεύματα σε αυτό το σύμπαν, αυτή η διόγκωση του αποθέματος του παραστατικού νομίσματος δεν μπορεί να συνεχιστεί για πάντα. Καθώς τα στρώματα συνεχίζουν να συσσωρεύονται με τον ένα γύρο μετά τον άλλο του QE, και οι άνθρωποι φορολογούνται σιωπηρά όλο και πιο σκληρά μέσω του πληθωρισμού των τιμών, η εμπιστοσύνη στο νόμισμα μειώνεται. Όπως είπε ο Hemingway για την πτώχευση, αυτό συμβαίνει σταδιακά στην αρχή, και στη συνέχεια ξαφνικά, καθώς ο πληθωρισμός δίνει τη θέση του στον υπερπληθωρισμό: μια ολοκληρωτική κατάρρευση της οικονομικής εμπιστοσύνης που το χρήμα προορίζεται να διευκολύνει εξ αρχής. Σε αυτό το σημείο, ο «αφέντης της κεντρικής τράπεζας» έχει πιέσει πολύ τους «σκλάβους πολίτες του παραστατικού συστήματος», καθώς αυτοί φτάνουν τελικά στα όρια της οικονομικής τους διαβίωσης.

Ευτυχώς, χάρη στο Bitcoin, αυτά τα οικονομικά πυραμιδικά σχήματα δεν μπορούν πλέον να προστατεύονται από τον άμεσο ανταγωνισμό (όπως από τον χρυσό). Όλα τα παραστατικά νομίσματα εξαρτώνται σε κρίσιμο βαθμό από την ικανότητα των κεντρικών τραπεζών να υποτάσσουν τον ανταγωνισμό - τη διαδικασία ανακάλυψης που διαφορετικά θα διατάρασσε την ψευδαίσθησή τους. Η κατοχή του 20% του παγκόσμιου αποθέματος χρυσού δίνει στις κεντρικές τράπεζες σημαντική επιρροή στην τιμή του, την οποία καταστέλλουν ενεργά στις αγορές χαρτονομισμάτων. Χωρίς αυτήν την παρέμβαση, τα παραστατικά νομίσματα θα κατέρρεαν γρήγορα στην ανώτερη πρόταση αξίας του χρυσού ως χρήματος, καθώς οι άνθρωποι προτιμούν πάντα ένα χρήμα που διατηρεί την αξία του στο χρόνο (παραμένοντας σπάνιο). Από αυτή την άποψη, το Bitcoin - ο μοναδικός «ψηφιακός χρυσός» στον κόσμο - αντιπροσωπεύει μια σημαντική ανακάλυψη: μια νομισματική τεχνολογία που είναι ανατρεπτική για τον χρυσό, ανθεκτική στην ανταγωνιστική καταστολή από τις κεντρικές τράπεζες και την εφάπαξ ανακάλυψη της απόλυτης σπανιότητας.

Όλα τα χρήματα παρουσιάζουν μια δυναμική αποτίμησης πολύ-επίπεδου μάρκετινγκ: για το Bitcoin, οι πρώτοι χρήστες επωφελούνται δυσανάλογα από την πρόβλεψη της μετέπειτα υιοθέτησης από άλλους (η διαδικασία οικονομικής εκκίνησης του Bitcoin χαρακτηρίζεται από έναν ενάρετο κύκλο). Αλλά σε αντίθεση με το άγνωστο απόθεμα των πυραμιδικών σχημάτων παραστατικού νομίσματος, το Bitcoin έχει ένα καθολικά γνωστό απόθεμα. Για τα παραστατικά νομίσματα, οι «πρώτοι που τα υιοθέτησαν» είναι μονίμως εκείνοι που έχουν πρόσβαση στο τυπογραφείο - μια ασυμμετρία θέσης (ένα πολιτικό προνόμιο) που καθιστά το παιχνίδι άδικο.

Ένα πιο συμμετρικό σύστημα, το Bitcoin χαρακτηρίζεται μοναδικά από την άψογη πληροφόρηση, που σημαίνει ότι όλοι οι συμμετέχοντες στην αγορά μπορούν να δουν τους κανόνες που το διέπουν, να επαληθεύσουν ότι δεν θα υπάρξουν ποτέ περισσότερες από 21 εκατομμύρια μονάδες και να καθορίσουν με ακρίβεια πότε θα παραχθεί η κάθε μία. Στο παιχνίδι του Bitcoin, όλος ο απροσδόκητος πληθωρισμός του αποθέματος τελειοποιείται για τους κατόχους του στο απόλυτο μηδέν. Η τέλεια πληροφόρηση αποτελεί προϋπόθεση για την οικονομική έννοια του τέλειου ανταγωνισμού: μια ιδανική (αλλά ανέφικτη) κατάσταση αγοράς, όπου η ανταγωνιστικότητα είναι εντελώς ανεμπόδιστη από περιττές ρυθμίσεις και η παραγωγή πλούτου μεγιστοποιείται. Μια μεγάλη υπόσχεση του Bitcoin είναι να τραβήξει τις παγκόσμιες αγορές πιο κοντά σε αυτή την κατάσταση οικονομικής τελειότητας, διαχωρίζοντας το χρήμα από το κράτος.

Τοποθετημένη σε στρώματα μονιμότητας, αυτή η πυραμίδα «ψηφιακού χρυσού» επισκιάζει τις έμφυτες αβεβαιότητες των παραστατικών νομισμάτων. Δεδομένου ότι το χρήμα είναι «ασφάλιση κατά της αβεβαιότητας», η ζήτησή του επικεντρώνεται στη σχετική βεβαιότητα των νομισματικών ιδιοτήτων του· και το Bitcoin βελτιστοποιεί και τις πέντε: παρουσιάζει τη διαιρετότητα, τη διάρκεια, τη φορητότητα και την αναγνωρισιμότητα της καθαρής πληροφορίας· και τη σπανιότητα του χρόνου. Όπως ο θάνατος και οι φόροι, η βεβαιότητα των «21 εκατομμυρίων bitcoin» δεν μπορεί να αντικρουστεί. Σε συνδυασμό με το κίνητρο να προηγηθεί η μελλοντική υιοθέτηση αυτού του ψηφιακού, απολύτως σπάνιου και ανθεκτικού στην κλοπή χρήματος, καθιστά το Bitcoin ένα πηγάδι βαρύτητας της θεωρίας των παιγνίων από το οποίο η παγκόσμια αγορά απλώς δεν μπορεί να ξεφύγει. Παραδόξως, είναι ακριβώς αυτό το αναπόφευκτο που οδηγεί στην απελευθέρωση όλο και περισσότερων σκλάβων του παραστατικού συστήματος παγκοσμίως.

Η απόλυτη σπανιότητα της νομισματικής πυραμίδας του Bitcoin, η οποία συμβολίζεται από το σταθερό ύψος της στην παραπάνω εικόνα, ξεπερνά όλο και περισσότερο τα πυραμιδικά σχήματα του παραστατικού νομίσματος, καθώς αυτά γίνονται συγκριτικά ψηλότερα και λιγότερο αξιόπιστα μέσω της αύξησης του αποθέματος. Τελικά, αυτοί οι παροιμιώδεις «χάρτινοι πύργοι» καταρρέουν στην πλήρη διαφάνεια και βεβαιότητα του Bitcoin. Ανεξάρτητα από το αν γίνεται κατανοητό ή όχι από τους συμμετέχοντες στην αγορά, ανά πάσα στιγμή, στη σφαίρα του χρήματος, το γνωστό χρησιμεύει ως προστασία από το άγνωστο.

Με αυτόν τον τρόπο, έχουμε πολλούς λόγους να ελπίζουμε στον κόσμο, καθώς υπάρχει επιτέλους ένα απόλυτα κατανοητό χρήμα - μια εναλλακτική λύση που είναι ασφαλής έναντι της διαφθοράς και του εντελώς ανήθικου συστήματος των κεντρικών τραπεζών. Το Bitcoin είναι το τίμιο χρήμα που απελευθερώνει τον κόσμο από το ψεύδος του παραστατικού νομίσματος. Με μια υπερβατική έννοια, το Bitcoin μπορεί στην πραγματικότητα να είναι αυτό που οι αρχαίοι αλχημιστές κυνηγούσαν επί αιώνες: την άφθαρτη ουσία - τη λεγόμενη lapis philosophorum στα αρχαϊκά κείμενα - που θα λειτουργούσε ως αντίδοτο στη διαφθορά του κόσμου. Όπως έγραψε ο Jordan Peterson για την αλχημεία στο βαθυστόχαστο βιβλίο του Maps of Meaning:

«Η αλληλουχία της αλχημικής μεταμόρφωσης παραλληλίζεται με τα Πάθη του Χριστού, παραλληλίζεται με τον μύθο του ήρωα και της λύτρωσής του. Το ουσιαστικό μήνυμα της αλχημείας είναι ότι η ατομική απόρριψη της τυραννίας, η εκούσια αναζήτηση του άγνωστου και τρομακτικού - που βασίζεται στην πίστη στο ιδανικό - μπορεί να γεννήσει μια ατομική μεταμόρφωση τόσο συγκλονιστική που το αντίστοιχό της μπορεί να βρεθεί μόνο στους βαθύτερους θρησκευτικούς μύθους... Το lapis philosophorum είναι «παράγοντας μεταμόρφωσης», ισοδύναμος με τον μυθολογικό λυτρωτικό ήρωα - ικανός να μετατρέψει «τα βασικά μέταλλα σε χρυσό». Είναι, ως εκ τούτου, κάτι πολυτιμότερο από το χρυσό - όπως ακριβώς ο ήρωας είναι πολυτιμότερος από οποιαδήποτε χειροπιαστή δημιουργία του».

Οι αλχημικές μεθοδολογίες ήταν «πρώιμη επιστήμη»: πειραματικές διαδικασίες που εφαρμόζονταν για χιλιάδες χρόνια και αποτέλεσαν θεμέλιο για τη μετέπειτα ανάπτυξη της επιστημονικής μεθόδου (ακόμη και ο Isaac Newton ήταν αλχημιστής). Ως σχολή σκέψης, η αλχημεία ήταν μια «διακλάδωση» από την Εκκλησία και βασιζόταν στην πεποίθηση ότι η λυτρωτική γνώση μπορούσε να βρεθεί στο εργαστήριο της φύσης (μια αιρετική αντίληψη εκείνη την εποχή). Στεκούμενο στην πρωτοπορία των ανθρώπινων τεχνολογικών επιτευγμάτων, υπάρχοντας ως το μόνο χρήμα που χαρακτηρίζεται από το απόθεμά του, που είναι ανθεκτικό στη χειραγώγηση και εμπνέει σοβαρές μεταμορφώσεις στις ζωές των αληθινά πιστών, ίσως το Bitcoin να είναι στην πραγματικότητα το lapis philosophorum που κυνηγούσαν οι αλχημιστές για αιώνες - η άφθαρτη ουσία που κάνει επανάσταση στην κρατική τυραννία και, με τον τρόπο αυτό, φέρνει την ανθρωπότητα πιο κοντά στον Θεό. Το Bitcoin είναι η αλήθεια, και σύμφωνα με έναν ορισμό, ο Θεός εκφράζεται στον αληθινό λόγο που διορθώνει τις παθολογικές ιεραρχίες. Ή όπως είπε ο Benjamin Franklin:

«Η εξέγερση έναντι των τυράννων είναι υπακοή στον Θεό».

Όπως η ελευθερία, η αγάπη και η αλήθεια, ο Θεός είναι διαχρονικός. Δεν μιλάω για έναν «τύπο στον ουρανό» εδώ, αλλά για την αρχαία ιδέα από τη Γένεση είναι ότι ο Θεός είναι η δύναμη που αντιμετωπίζει ελεύθερα το χάος των πιθανοτήτων με θάρρος, αλήθεια και αγάπη για να το μετατρέψει σε καλή και χρήσιμη τάξη. Όντας φτιαγμένοι κατ' εικόνα του Θεού, είμαστε όλοι κυρίαρχα άτομα εμποτισμένα με λογική, μια αυτό-δημιουργούμενη δύναμη υπεύθυνη για την ικανότητά μας να αναδιαμορφώνουμε αρμονικά τον φυσικό κόσμο σε καλό και κατοικήσιμο χώρο. Το μέλλον μας σπέρνεται στη φαντασία μας, μια πραγματικότητα που προκαλούμε με την ελεύθερη άσκηση της λογικής στη σκέψη, τον λόγο και τη δράση. Η λογική είναι η θεϊκή σπίθα που ενυπάρχει σε όλους μας· συνειδητοποιώντας ότι οι λέξεις μπορούν μόνο να χάσουν το στόχο της πνευματικής αλήθειας, μπορούμε να τολμήσουμε να πούμε: Ο Θεός είναι η αρχή της αντί-εντροπίας που διαδίδεται αιώνια μέσα σε κάθε ζωή. Όπως είπε ο G.K. Chesterton:

«Ένα νεκρό πράγμα μπορεί να πάει με το ρεύμα, αλλά μόνο ένα ζωντανό πράγμα μπορεί να πάει αντίθετα σ’ αυτό».

Για να ενσαρκώσουμε πιο αληθινά τη θεϊκή αρχή της λογικής ατομικά και να πλησιάσουμε περισσότερο τη διαχρονικότητα του Θεού συλλογικά, πρέπει να θριαμβεύσουμε κατά των κακών δυνάμεων που κλέβουν το χρόνο μας μυστικά και συνεχώς.

Κλέβοντας Χρόνο

«Υπάρχει ένα είδος ληστή που ο νόμος δεν τον χτυπάει και που κλέβει ό,τι πιο πολύτιμο έχουν οι άνθρωποι: τον χρόνο.» - Napoleon Bonaparte

Πολλοί κατηγορούν λανθασμένα τον καπιταλισμό για τα αμέτρητα οικονομικά προβλήματα στον κόσμο. Ωστόσο, στην καρδιά κάθε σύγχρονης οικονομίας βρίσκεται ένας θεσμός του σοσιαλισμού: η κεντρική τράπεζα. Με μια πρωτόγονη έννοια, ο πρώτος άνθρωπος που έσκαψε μια τρύπα για να προστατευτεί από τον καιρό ήταν ο πρώτος καπιταλιστής, και ο άνθρωπος που καταπάτησε βίαια τη μικρή του επικράτεια για τους δικούς του εγωιστικούς σκοπούς ήταν ο πρώτος σοσιαλιστής. Ο καπιταλισμός σημαίνει απλώς ότι ο καθένας έχει αποκλειστικά δικαιώματα στους καρπούς της εργασίας του· με άλλα λόγια, ο καθένας είναι ιδιοκτήτης του χρόνου του. Οι αληθινοί καπιταλιστές είναι ελεύθεροι να ανταλλάσσουν τα όποια πολύτιμα αγαθά επενδύουν το χρόνο τους για να δημιουργήσουν (αγαθά, υπηρεσίες ή γνώσεις) με άλλους ανθρώπους που έχουν την ίδια ιδιοκτησία και κάνουν το ίδιο. Ο σοσιαλισμός, από την άλλη πλευρά, συνεπάγεται ότι οι κυβερνήσεις (ή αλλιώς άλλοι άνθρωποι) κατέχουν ένα (μεγαλύτερο ή μικρότερο) μέρος του χρόνου σας· ένα «χρέος που επιμένει» που παίρνουν μέσω της επιστράτευσης, της φορολογίας και του πληθωρισμού.

Το σοσιαλιστικό παραστατικό νόμισμα είναι η ζωογόνος δύναμη της κρατικής τυραννίας: για να κατανοήσουμε πόσο κολοσσιαίο έχει γίνει το κεντρικό τραπεζικό σύστημα της κλοπής του χρόνου, ας ρίξουμε μια προσεκτική ματιά στη Fed. Χρησιμοποιώντας ετήσια στοιχεία για τους μισθούς από τη διοίκηση κοινωνικής ασφάλισης, τις μεταβολές του αποθέματος του χρήματος Μ2 στις ΗΠΑ και υποθέτοντας 2.000 μέσες ετήσιες ώρες εργασίας ανά εργαζόμενο, καταλήγουμε σε μερικά εντυπωσιακά στοιχεία. Διαιρώντας την αύξηση του αποθέματος σε δολάρια ΗΠΑ με το μέσο ωρομίσθιο κάθε χρόνο σε δολάρια, υπολογίζουμε ένα υποκατάστατο για τις ώρες που έχουν κλαπεί από την κοινωνία μέσω της αύξησης του αποθέματος Μ2 των ΗΠΑ (πηγή link).

Το «τύπωμα χρήματος» είναι παραχάραξη νομίσματος και κλοπή του ανθρώπινου χρόνου - με μια λέξη, δουλεία.

Κλέβοντας κατά μέσο όρο 7,6% των ωρών εργασίας ετησίως από το 1981, οι γραφειοκράτες της Fed έχουν καταφέρει να κλέψουν σχεδόν ένα τρισεκατομμύριο ώρες στις πλάτες των σκληρά εργαζόμενων ανθρώπων. Αν υποθέσουμε ότι κάθε άτομο εργάζεται κατά μέσο όρο 2.000 ώρες ετησίως, αυτό ισοδυναμεί με την υποδούλωση 11,7 εκατομμυρίων ανθρώπων για 40 χρόνια συνεχόμενα. Αυτή η σιωπηρή φορολόγηση μέσω του πληθωρισμού έρχεται να προστεθεί σε όλους τους ρητούς φόρους που επιβάλλει η κυβέρνηση των ΗΠΑ - όλοι τους αποτελούν πράξεις απόλυτου σοσιαλισμού. Αν οι συναλλαγές δεν γίνονται από συναινετικούς και πρόθυμους συμμετέχοντες στην αγορά, τότε η ανταλλαγή είναι εκβιαστική - αυτό είναι ένα κεντρικό δόγμα του καπιταλισμού της ελεύθερης αγοράς.

Ο χρόνος που έκλεψε η Fed από το 1981 είναι 341% ετησίως περισσότερος από το υπερατλαντικό δουλεμπόριο. Με 23,4 δισεκατομμύρια ώρες κλεμμένες ετησίως, η Fed θα μπορούσε (θεωρητικά) να χτίσει 2,3 Μεγάλες Πυραμίδες κάθε χρόνο. Από την άποψη του απόλυτου ανθρώπινου χρόνου που κλέβεται ετησίως, το παραστατικό νόμισμα είναι το μεγαλύτερο σύστημα πυραμίδας και ο μεγαλύτερος θεσμός δουλείας στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Όταν σταματήσουμε να αντιλαμβανόμαστε τις κεντρικές τράπεζες ως μια οικονομική ιστορία και αρχίσουμε να τις βλέπουμε ως μια ιστορία εγκλήματος, αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε την πραγματική εικόνα. Ο καπιταλισμός θεμελιώνεται στην αλήθεια (σκληρή δουλειά, καθυστερημένη ικανοποίηση και τίμιο εμπόριο), ενώ ο σοσιαλισμός θεμελιώνεται στο ψέμα (γραφειοκρατία, προπαγάνδα και κλοπή). Όπως οι πλαστές χάντρες aggry και τα panos, έτσι και τα παραστατικά δολάρια χρησιμοποιούνται για την κινητοποίηση των στρατιωτικών προσπαθειών, οι οποίες (πριν από το παραστατικό σύστημα) απαιτούσαν ρητή φορολόγηση ή δανεισμό για να χρηματοδοτηθούν. Το σοσιαλιστικό χρήμα είναι η κρυφή πηγή χρηματοδότησης του κακού: έχει χρησιμοποιηθεί για τη χρηματοδότηση κάθε δικτάτορα, παγκόσμιου πολέμου και στρατοπέδου συγκέντρωσης στην ανθρώπινη ιστορία. Μόνο κατά τον 20ό αιώνα, οι κυβερνήσεις που χρηματοδοτήθηκαν με παραστατικά νομίσματα δολοφόνησαν πάνω από 169 εκατομμύρια ανθρώπους - μια σύγχρονη μέγα-φρικαλεότητα που ονομάζεται δημοκτονία:

Ένας πίνακας που ποσοτικοποιεί τις δολοφονίες από τις κυβερνήσεις από το 1900-1987 σε εκατομμύρια: 169.202.000 θύματα δημοκτονίας.

Η ιστορία είναι ξεκάθαρη: η επιβολή του ψεύδους του παραστατικού νομίσματος παγκοσμίως οδηγεί σε απώλειες ζωών σε τερατώδη κλίμακα. Με απλά λόγια: ο σοσιαλισμός είναι απάτη, και όσοι σιωπούν για την αλήθεια των κεντρικών τραπεζών είναι συνένοχοι στην εγκληματικότητα της. Όπως συνοπτικά αναφέρει ο Nassim Taleb αυτή την ηθική:

«Αν βλέπεις την απάτη και δεν λες πως είναι απάτη, είσαι απατεώνας».

Ο κεντρικός σχεδιασμός του χρήματος δεν είναι μια νέα ιδέα. Στο Μανιφέστο του Μαρξ προς το Κομμουνιστικό Κόμμα του 1848, το μέτρο νούμερο πέντε αναφέρει «Κεντρικοποίηση της πίστωσης στα χέρια του κράτους, μέσω μιας εθνικής τράπεζας με κρατικό κεφάλαιο και αποκλειστικό μονοπώλιο». Κατευθείαν από το εγχειρίδιο του Μαρξ, δεν υπάρχει απολύτως τίποτα καπιταλιστικό στην κεντρική τράπεζα· είναι μια αντικαπιταλιστική οργάνωση, οπότε ας μιλήσουμε γι' αυτήν με ειλικρίνεια: η κεντρική τράπεζα είναι νομισματικός σοσιαλισμός - ένας θεσμός χρηματοπιστωτικής δουλείας. Επιπλέον, ο Καρλ Μαρξ ήταν γνωστός ρατσιστής· το σοσιαλιστικό σύστημα της κεντρικής τράπεζας που έχει σχεδιάσει είναι αποκλειστικά και μόνο για να αποσπάσει πλούτο από όσους το κράτος θεωρεί «κατώτερους». Δεν αποτελεί έκπληξη, λοιπόν, το γεγονός ότι ένας θεσμός με επίκεντρο τη μαρξιστική φιλοσοφία έχει μεταλλαχθεί σε ρατσιστικό αφέντη δούλων.

Οι αφέντες δούλων επιδιώκουν να κλέψουν τα οφέλη της εργασίας χωρίς να κάνουν τις απαιτούμενες θυσίες. Σε όλες τις εμπορικές κοινωνίες, ο χρυσός προτιμήθηκε ως χρήμα επειδή απαιτούσε «απόδειξη εργασίας» για να αποκτηθεί: μια αξεπέραστη κοστολόγηση που δεν μπορούσε να παραχαραχθεί, και ως εκ τούτου αντιπροσώπευε τις συλλογικές θυσίες που έγιναν για την απόκτησή του. Η εργασία είναι μια ευγενής επιδίωξη, καθώς μας φέρνει πιο κοντά στη διαχρονικότητα του Θεού, αφού όλες οι καινοτομίες είναι βελτιώσεις της παραγωγικότητας – μέσω της επίτευξης καλύτερων αποτελεσμάτων μέσα στην ίδια χρονική έκταση. Η κλοπή είναι το αντίθετο: μια διαστρέβλωση του ηθικού ιστού της πραγματικότητας για να εξυπηρετηθεί το εγώ σε πείσμα του αιώνιου Θεού. Οι απόπειρες να διαστρεβλωθεί η πραγματικότητα με αυτόν τον τρόπο πάντα επιστρέφουν και καταστρέφουν όσους το επιχειρούν: η μόνη μας σωτηρία από μια τέτοια εξαπάτηση είναι η αλήθεια.

Στην πραγματικότητα, το χρήμα είναι ένα κοινωνικό κατασκεύασμα που δημιουργήθηκε για να θυσιάζουμε χρόνο στο τώρα και να τον αποθηκεύουμε για μελλοντική απόλαυση. Το χρέος δημιουργείται από την απόλαυση του τώρα με κόστος τη μετέπειτα θυσία. Το πραγματικό χρήμα είναι ο τελικός εξολοθρευτής του χρέους. Το παραστατικό νόμισμα είναι οξύμωρο για την έννοια του χρήματος, αφού γεννιέται με δανεισμό. Κατά συνέπεια, οι οικονομίες που τροφοδοτούνται με παραστατικό νόμισμα έχουν περάσει πάνω από έναν αιώνα καταβροχθίζοντας το χρέος, και η μέρα του λογαριασμού είναι κοντά: η οικονομική πραγματικότητα απαιτεί να πληρωθούν οι μεταγενέστερες θυσίες της - εξηγώντας γιατί οι κυβερνήσεις βρίσκονται σήμερα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας (ηθικά και οικονομικά).

Αναπόσπαστο στοιχείο του κοινωνικού συμβολαίου, ο χρόνος που ξοδεύουμε για να υπηρετήσουμε την κοινωνία σήμερα πρέπει να μας αποφέρει χρήματα που θα μπορούμε να εξαργυρώσουμε για αντίστοιχες υπηρεσίες από αυτήν στο μέλλον. Όταν αυτή η διαχρονική συμφωνία εμπιστοσύνης καταρρέει λόγω τυράννων που ληστεύουν την κοινωνία μέσω του πληθωρισμού, η κοινωνία διολισθαίνει σε αποσύνθεση. Το παραστατικό νόμισμα είναι το υπέρτατο όργανο του κακού στον κόσμο: ένα όπλο διαγενεακής απαλλοτρίωσης που ασκείται από πανούργους αφέντες δούλων πάνω σε ανυποψίαστους υπηκόους.

Σύγχρονοι Αφέντες Δούλων

«Το να είσαι φτωχός άνθρωπος είναι δύσκολο, αλλά το να είσαι μια φτωχή φυλή σε μια χώρα των δολαρίων είναι ο πάτος των δυσκολιών». -W.E.B. Du Bois

Η δυναμική μεταξύ αφέντη και σκλάβου ήταν σχεδόν πάντα φυλετική ή πολιτιστική, γεγονός που δεν έχει αλλάξει ούτε στη σημερινή «πολιτισμένη» εποχή μας. Τα τελευταία χρόνια στις ΗΠΑ υπήρξαν μάρτυρες μιας έξαρσης της αστυνομικής βίας που είχε ως στόχο κυρίως τους Αφροαμερικανούς. Και φαίνεται ότι η τελευταία πράξη αστυνομικής βίας ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για μια κοινωνία που βαρέθηκε τις φαινομενικά ατελείωτες ιστορίες για τις ζωές μαύρων που δέχονται επίθεση από την αστυνομία. Στις 25 Μαΐου 2020, ένας 46χρονος πατέρας, φίλος και αδελφός, ο George Floyd, δολοφονήθηκεαπό αστυνομικό της πολιτείας. Ο αστυνομικός καθήλωσε τον Floyd με ένα γόνατο στο λαιμό, εκτελώντας μια ανθρωποκτονία σε αργή κίνηση διάρκειας εννέα λεπτών στο φως της ημέρας με τους πολίτες να παρακολουθούν αβοήθητοι.

Να θυμάστε: η αλήθεια είναι το τέλος κάθε έρευνας. Στην ψηφιακή εποχή, τα παράθυρα της αντίληψης έχουν πολλαπλασιαστεί εκθετικά, προβάλλοντας έτσι το φως της έρευνας σε πρισματικά και αλληλοδιεισδυτικά μοτίβα. Αυτή η ποιότητα πολλαπλής προοπτικής της ψηφιοποιημένης ύπαρξης επιταχύνει τη λειτουργία της ελεύθερης αγοράς για την αναζήτηση της αλήθειας: σκεφτείτε το ρόλο της ψηφιακής τεχνολογίας στην εξέγερση της Αραβικής Άνοιξης, στα Wikileaks και τώρα στις διαμαρτυρίες για τον George Floyd που λαμβάνουν χώρα παγκοσμίως. Το 1965, όταν ο Martin Luther King ηγήθηκε μιας διαμαρτυρίας για τις άνισες πρακτικές ψήφου στην Αλαμπάμα, η αστυνομία επιτέθηκε βίαια στους ακτιβιστές καθώς διαδήλωναν. Αν και είχαν προηγηθεί πολλά παρόμοια γεγονότα, αυτό το γεγονός μεταδόθηκε από την τηλεόραση και αυτό έκανε τη διαφορά. Με τα μάτια του κόσμου να παρακολουθούν σε πραγματικό χρόνο την αστυνομία να κακοποιεί ειρηνικούς διαδηλωτές, η κυβέρνηση των ΗΠΑ ωθήθηκε σύντομα να περάσει νομοθεσία για την απαγόρευση του φυλετικού διαχωρισμού και των διακρίσεων.

Ο καπιταλισμός της ελεύθερης αγοράς είναι ένα κοινωνικό σύστημα στο οποίο βλέπουμε τον κόσμο μέσα από όσο το δυνατόν περισσότερα μάτια (μέσω των λέξεων και των τιμών) για να επιτύχουμε μια εικόνα υψηλής ανάλυσης της πραγματικότητας. Στην ψηφιακή εποχή, αυτή η πολλαπλή οπτική των αγορών έχει ενισχυθεί με τα smart phones, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τη ζωντανή ροή· αφυπνίζοντας έτσι περαιτέρω τη συλλογική μας συνείδηση. Η αλήθεια είναι ότι χιλιάδες τραγικές ιστορίες όπως αυτή του George Floyd έχουν εκτυλιχθεί με την πάροδο του χρόνου, αλλά η διάδοση της δικής του μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης πυροδότησε μια παγκόσμια κατακραυγή κατά της αστυνομικής βίας. Στο παρελθόν, δολοφονίες όπως αυτή περνούσαν απαρατήρητες, αλλά στη σύγχρονη εποχή η δολοφονία ενός ανθρώπου μπορεί να πυροδοτήσει μια «εξέγερση σκλάβων του παραστατικού συστήματος» σε όλο τον κόσμο. Η δολοφονία του George Floyd που εξαπλώθηκε σαν πυρκαγιά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και ξέσπασε σε μια πυρκαγιά διαμαρτυριών σε όλο τον κόσμο αποτελεί απόδειξη της διαθλαστικής επιρροής της ψηφιακής τεχνολογίας στο φως της έρευνας και, ως εκ τούτου, στην ανακάλυψη της αλήθειας.

Η σύνθεση πολλαπλών προοπτικών είναι το κλειδί για την απόκτηση μιας εικόνας υψηλής ανάλυσης της πραγματικότητας: αυτή είναι η ουσία των ελεύθερων αγορών - τα φόρουμ μέσα στα οποία η έρευνα γίνεται εργαλείο για την αλήθεια.

Η αλήθεια είναι ότι η αστυνομία είναι προστάτες της κυβερνητικής «ιδιοκτησίας»: η δουλειά τους είναι να «διατηρούν την ειρήνη», ενώ το κράτος διατηρεί το σχέδιό του για συνεχή κατάσχεση από τους σκλάβους του. Τα αστυνομικά τμήματα σε πολλές πόλεις του Νότου των ΗΠΑ ξεκίνησαν ως περιπολίες έναντι των σκλάβων που είχαν ως αποστολή να βοηθούν τους γαιοκτήμονες στην ανάκτηση και την τιμωρία δραπετών σκλάβων - διατηρώντας έτσι τα «ιδιοκτησιακά δικαιώματα» των αφεντών σκλάβων. Ακόμη και σήμερα, η δουλειά της αστυνομίας είναι να ερευνά εγκλήματα συλλέγοντας πληροφορίες για το δικαστήριο, όχι να προστατεύει τις ζωές των πολιτών. Όπως λέει και το αξίωμα: «Η κατοχή είναι τα εννέα δέκατα του νόμου», οπότε είναι σαφές ότι η αστυνομία - μια ομάδα στρατιωτικοποιημένων ερευνητών γεγονότων - δεν είναι στην πραγματικότητα τίποτα περισσότερο από δοξασμένα κυβερνητικά τσιράκια.

Το φως της έρευνας λιώνει τα ψέματα για να αποκαλύψει την αλήθεια: αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι κεντρικές τράπεζες θα αποτύχουν - εξαρτώνται σε κρίσιμο βαθμό από την άγνοια, τον φόβο και την καταστολή της ελεύθερης επιλογής· δεν μπορούν να αντέξουν το απαστράπτον βλέμμα που είναι πάντα παρόν στην ψηφιακή εποχή. Οι κεντρικές επιχειρήσεις παραχάραξης δεν θα γίνουν ανεκτές σε έναν κόσμο με πρωτοφανή πρόσβαση στη γνώση. Πριν σκοτωθεί, ο GeorgeFloyd συνελήφθη επειδή επιχείρησε να χρησιμοποιήσει ένα πλαστό χαρτονόμισμα των 20 δολαρίων των ΗΠΑ: το ίδιο έγκλημα που διαπράττει η Fed κατά τρισεκατομμύρια. Εκατομμύρια, δισεκατομμύρια, τρισεκατομμύρια: είναι εύκολο να πούμε αυτούς τους αριθμούς, αλλά πολύ πιο δύσκολο να κατανοήσουμε το πραγματικό μέγεθος των κρατικά χρηματοδοτούμενων επιχειρήσεων παραχάραξης. Μία οπτικοποίηση θα σας βοηθήσει:

Ο George Floyd δολοφονήθηκε επειδή χρησιμοποίησε ένα πλαστό χαρτονόμισμα των 20 δολαρίων, ενώ η Fed παραχαράσσει χαρτονομίσματα ανά τρισεκατομμύριο.

Κάθε δολάριο που τυπώνεται στις ΗΠΑ είναι απόδειξη κλεμμένου χρόνου - μια απεικόνιση του εθνικού χρέους των ΗΠΑ μας δίνει μια αίσθηση του πόσο κολοσσιαίο έχει γίνει το κεντρικό τραπεζικό σύστημα της θεσμοθετημένης κλοπής χρόνου:

Το εθνικό χρέος των ΗΠΑ σε παραστατικά δολάρια. Αυτή η απεικόνιση είναι από το 2017- με το εθνικό χρέος των ΗΠΑ να ξεπερνά πλέον τα $26T, σήμερα, το Άγαλμα της Ελευθερίας δεν θα ήταν πλέον ορατό.

Θυμηθείτε: η κοινωνία διολισθαίνει πάντα προς τη δουλεία όταν λίγοι προνομιούχοι είναι σε θέση να παράγουν χρήματα φθηνότερα από όλους τους άλλους. Ως εκ τούτου, ένας ελεύθερος κόσμος είναι για πάντα απρόσιτος πριν εξαλειφθεί το κεντρικό τραπεζικό σύστημα.

Όσο αρρωστημένο και ειρωνικό κι αν είναι, ο George Floyd πιέστηκε να χρησιμοποιήσει ένα πλαστό χαρτονόμισμα των 20 δολαρίων ακριβώς επειδή η Fed παραχαράσσει δολάρια ΗΠΑ σε κλίμακα. Και πάλι, ο οικονομικός χαρακτήρας του χρήματος επηρεάζει άμεσα τα ηθικά πρότυπα: τα πυραμιδικά σχήματα του παραστατικού νομίσματος βασίζονται στην απόδειξη της κλοπής, η οποία ωθεί τους ανθρώπους να αναζητούν ενοίκιο, να κλέβουν και να εξαπατούν τους άλλους για να τα βγάλουν πέρα. Ο πληθωρισμός επηρεάζει περισσότερο τους φτωχότερους από εμάς, γεγονός που εξηγεί γιατί ο μέσος πλούτος που κατέχει μια μαύρη οικογένεια στη σύγχρονη Αμερική είναι λιγότερο από το 10% εκείνου που κατέχει μια λευκή οικογένεια (17.000 έως 171.000 δολάρια) και μειώνεται. Όπως περιγράφει ο Michael Krieger αυτή τη συστημική χρήση των νομισμάτων ως όπλο που βασίζονται στο χρέος:

«αντί να ενδυναμώνει τους ανθρώπους, τους μετατρέπει σε σύγχρονους μισθωτούς υπηρέτες που είναι αιώνια κολλημένοι σε μια ρόδα χάμστερ με ελάχιστη έως καθόλου ελπίδα να βγουν από αυτήν. Αυτό δεν είναι τυχαίο, είναι ένα δοκιμασμένο εργαλείο το οποίο, όταν συνδυάζεται με την αδιάκοπη προπαγάνδα των μέσων μαζικής ενημέρωσης, είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος για τη δημιουργία μιας υποταγμένης, μπερδεμένης και απελπισμένης κατώτερης τάξης».

Αγοράζοντας Bitcoin, συμμετέχετε σε μια παγκόσμια διαμαρτυρία κατά των κρατικά ελεγχόμενων νομισματικών πυραμίδων με έναν τρόπο που οι πολιτικοί δεν μπορούν να αγνοήσουν - αφού το χρήμα είναι το μόνο σύστημα ψηφοφορίας στο οποίο η φωνή σας δεν μπορεί να φιμωθεί.

Παρόλο που σε κανέναν από εμάς δεν δόθηκε η επιλογή του κράτους στο οποίο θα γεννιόμασταν, χάρη στον Satoshi Nakamoto είμαστε πλέον όλοι ελεύθεροι να επιλέξουμε τα δικά μας χρήματα. Το πρώτο βήμα σε αυτό το ταξίδι είναι η αυτό-εκπαίδευση: δεν είναι τυχαίο ότι το κρατικό πρόγραμμα σπουδών δεν μας διδάσκει τίποτα για την προέλευση του χρήματος ή τον τρόπο λειτουργίας του. Ευτυχώς, το διαδίκτυο είναι ένας θησαυρός πηγών, αν ξέρεις πού να ψάξεις (δες μερικά αναλυτικά κείμενα εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, και εδώ).

Και πάλι, οι ελεύθερες αγορές είναι οικονομικά παιχνίδια που παίζονται με σκοπό την εξεύρεση της αλήθειας, και οι χειραγωγοί της αγοράς είναι ψεύτες απατεώνες. Υπό αυτή την έννοια, η Fed είναι σαν μια επαγγελματική αθλητική ομάδα που μπορεί να σκοράρει αβίαστα πόντους με το πάτημα ενός κουμπιού: μια κακόβουλη ομάδα που δεν παίζει με τους ίδιους κανόνες με τους υπόλοιπους από εμάς. Η αντιμετώπιση ενός τέτοιου «ανίκητου» αντιπάλου είναι σαφώς αποθαρρυντική για τους υπόλοιπους παίκτες της αγοράς, οι οποίοι ληστεύονται συνεχώς, όσο καλά και αν παίζουν. Το χρήμα είναι ένα παιχνίδι που παίζεται για πάντα, και περιλαμβάνει το υψηλότερο διακύβευμα που μπορεί να φανταστεί κανείς - την ανθρώπινη ελευθερία. Με απλά λόγια: η παραχάραξη νομισμάτων είναι δουλεία. Σπάζοντας την κυριαρχία των κεντρικών τραπεζών πάνω στο χρήμα, το Bitcoin είναι μια αναδυόμενη δύναμη χειραφέτησης για έναν κόσμο που υποφέρει από τη δουλεία του παραστατικού χρήματος.

Κυνηγώντας το Φως των Αστεριών

«Προσευχόμουν για την ελευθερία για είκοσι χρόνια, αλλά δεν έλαβα καμία απάντηση, μέχρι που προσευχήθηκα με τα πόδια μου». - Frederick Douglass

Περπατώντας γρήγορα κάτω από τον έναστρο ουρανό, βοηθούμενοι από ακλόνητους υποστηρικτές της κατάργησης της δουλείας, οι δραπέτες σκλάβοι του Νότου της Πρώιμης Εποχής διακινδύνευσαν τα πάντα για να φύγουν προς τα βόρεια, καθώς προσπαθούσαν να περάσουν στις ελεύθερες πολιτείες του Καναδά. Η εύρεση του αληθινού βορρά μπορούσε να αποτελέσει πρόκληση κατά καιρούς, ευτυχώς όμως υπήρχαν πολλά στοιχεία - όπως τα βρύα που φύτρωναν στις βόρειες πλευρές των δέντρων ή οι βόρειες διαδρομές πτήσης των αποδημητικών πουλιών - που βοηθούσαν τους δραπέτες σκλάβους στην προσπάθειά τους για ελευθερία. Ίσως το πιο κρίσιμο από αυτά τα στοιχεία ήταν ο Πολικός Αστέρας, ο οποίος, σε αντίθεση με άλλα ουράνια σώματα, δεν αλλάζει ποτέ θέση στον νυχτερινό ουρανό.

Αποκτώντας την ικανότητα να μην γίνονται αντιληπτοί κάτω από την κάλυψη του σκοταδιού, οι ατρόμητοι πρώην σκλάβοι βασίστηκαν στη σταθερότητα του Πολικού Αστέρα για να φωτίσει το δρόμο τους προς την ελευθερία. Λειτουργώντας υπό συνθήκες τρομερής αβεβαιότητας και χωρίς ποτέ να γνωρίζουν ποιον να εμπιστευτούν, αυτός ο ουράνιος πυρσός - ένας αληθινός οδηγός - χρησίμευσε ως το φως-οδηγός για τον Υπόγειο Σιδηρόδρομο: ένα δίκτυο μυστικών διαδρομών και καταφυγίων που παρείχε ασφαλή διέλευση για τους φυγάδες Αφροαμερικανούς στον Καναδά. Ακτιβιστές κατά της δουλείας, όπως η Harriet Tubman, υποστήριξαν αυτό το εθελοντικό, ευέλικτο και μυστικό δίκτυο, το οποίο ήταν τόσο σημαντικό για την υπονόμευση του αυστηρά επιβαλλόμενου θεσμού της δουλείας στην Αμερική πριν από τον Εμφύλιο Πόλεμο.

Στη σύγχρονη εποχή, βρίσκουμε και πάλι την ελπίδα να ξεπεράσουμε τη χρηματοπιστωτική σκλαβιά που μας έχει επιβάλει η Fed σε ένα εθελοντικά προγραμματισμένο, ανοιχτού κώδικα και κρυπτογραφικά κρυφό δίκτυο που καθοδηγείται από το δικό του «Πολικό Αστέρα»: ένα αμετάβλητο απόθεμα 21 εκατομμυρίων bitcoin. Για τους φυγάδες Αφρικανούς σκλάβους, ο Πολικός Αστέρας που αιωρούνταν ψηλά στον ουρανό, πέρα από την εμβέλεια των εκδικητικών αφεντικών, ήταν ένα δώρο από τον Θεό: ένα άσβεστο φως για την απελευθέρωση. Το Bitcoin - ένα χρήμα της ελεύθερης αγοράς με απόθεμα σταθερά καθορισμένο στα 21 εκατομμύρια - είναι το διαρκώς αναμμένο αστέρι-οδηγός για τους σκλάβους του παραστατικού χρήματος που επιδιώκουν να ξεφύγουν από τις οικονομίες που ελέγχονται από τις κεντρικές τράπεζες. Η παγκόσμια υιοθέτηση του Bitcoin είναι η απελευθέρωση της ανθρωπότητας από τη δουλεία των κεντρικών τραπεζών, μια για πάντα.

Είμαστε όλοι ζωντανοί μάρτυρες της αποτέφρωσης του θεσμικού ψεύδους από το ασταμάτητο, τίμιο χρήμα. Το Bitcoin είναι ένα φλεγόμενο αστέρι ειλικρίνειας που καταπίνει την επιβεβλημένη μυθοπλασία των παραστατικών νομισμάτων παντού. Από τις στάχτες αυτού του φοίνικα της αυτοκτονίας, μπορεί να προκύψει μια κοινωνία δομημένη με βάση τις υγιείς αρχές της υπευθυνότητας, της τιμής και της ακεραιότητας. Ως εφαρμογή του απόλυτα αληθινού χρήματος, το Bitcoin είναι ένας φωτεινός φάρος που δεν μπορεί να εξαναγκαστεί ή να αποκρυφτεί. Όπως μας δίδαξε ο Βούδδας:

«Τρία πράγματα δεν μπορούν να κρυφτούν για πολύ: ο ήλιος, το φεγγάρι και η αλήθεια».

Το Bitcoin είναι μια εξέγερση ενάντια στο πιο ισχυρό προπύργιο του σοσιαλισμού στον ελεύθερο κόσμο: την κεντρική τράπεζα. Είναι μια ειρηνική επανάσταση που περιλαμβάνει τον μόνιμο αφοπλισμό των τυράννων που χρησιμοποιούν ως όπλο το χρήμα για να δημεύσουν τον πλούτο. Το Bitcoin είναι ένα όπλο ειρήνης που χρησιμοποιείται για τη δολοφονία της κλοπής του χρόνου. Ένα αλχημικό αρχέτυπο, είναι το αντίδοτο στην κρατική διαφθορά και την κοινωνική ηθική κατάπτωση. Ως ένα καθαρά τίμιο χρήμα της ελεύθερης αγοράς, το Bitcoin είναι μια ακατάλυτη αλήθεια· μια έκφραση του καθαρού νομισματικού καπιταλισμού και μια σύγχρονη διακήρυξη ανεξαρτησίας για τους σκλάβους του παραστατικού συστήματος παγκοσμίως.

Το Bitcoin είναι χρήμα χωρίς αφέντες: ένα σύστημα που διέπεται από κανόνες αντί για άρχοντες. Αφυπνίζοντας τον κόσμο από τον εφιάλτη της οικονομικής σκλαβιάς, το Bitcoin είναι ένα όνειρο ελευθερίας που γίνεται πραγματικότητα.