Zapiski domorosłego filmowca - Naprawiamy kulturę na Bitcoin FilmFest25

Publikacja: Şelale Malkoçoğlu | Autor: Philip Charter | Data: 30.05.2025

Poniższy tekst powstał dzięki Philipowi Charterowi (znanemu też jako Totally Human Writer) — autorowi, redaktorowi i ghostwriterowi, twórcy 21 Futures, a także jednemu z gości specjalnych Bitcoin FilmFest 2025. Tłumaczenie na jezyk polski: Şelale/ AZA_21, współtwórczyni projektu BFF.

Sobota, 9:00

Chłodny sobotni poranek w Warszawie. Nie mam ochoty wyjść z łóżka. Nie przez kaca – po prostu czuję się jak kompletna porażka.

Pierwszy dzień Bitcoin FilmFest był jak wir: warsztaty, panele, bieganie między scenami. Do tego jeszcze, konkurs pitchowy poszedł nie po mojej myśli. Zwycięzcą został inny pitchujący królik. Cóż, „doświadczony filmowiec”, zgarniając 3000 euro dofinansowania.

Zamiast wstać i zaparzyć kawę, w kółko odtwarzam w głowie tamtą scenę.

Co mogłem zrobić inaczej? Czy kiedykolwiek znajdę inwestorów? Jestem tylko pisarzem bez znajomości w branży. Czy w ogóle nadaję się na producenta?

W końcu jednak wygramoliłem się spod kołdry i ruszyłem do Amondo – porannej bazy festiwalu (przy okazji: najmniejszego kina w Europie).

Na miejscu zastaję bitcoinowego psychonautę-filozofa, Ioniego Appelberga, który prowadzi wykład dla grupy zafascynowanych słuchaczy. Wkrótce dyskusja wylewa się na ulicę, żeby zrobić miejsce dla kolejnych warsztatów.

Biorę udział w rozmowie/prezentacji o finansowaniu filmów, potem płacę bitcoinami za kawę. Rozpoznaję twarze z dwóch poprzednich nocy. Wymieniamy wrażenia z piątku i przeglądamy dzisiejszy harmonogram. Chmury się rozchodzą, mój nastrój trochę się poprawia.

Popołudniowa sesja zaczyna się kilka przecznic dalej, w Pałacu Kultury i Nauki, a dokładnie w salach Kinoteki. Moje zadanie? Zaprezentować mój projekt 21 Futures na otwartej scenie dla społeczności. Inne prezentacje to m.in. rapowe klipy, porady o pracy w świecie bitcoina i pomysł na „Bitcoinowe Spacery”.

Tak właśnie naprawiamy kulturę.

Sobota, 20:00

Czuję lekkie szturchnięcie w ramię. „Przepraszam, panie Philipie. Czeka na pana samochód. Kolacja producencka zaraz się zaczyna”.

Co? Ja, producent? Owszem, brałem udział w panelach, ale sądziłem, że moje benefity kończą się na darmowym bilecie i festiwalowej torbie pełnej gadżetów.

Chwilę później jadę taksówką z dziennikarką z Dubaju, kolumbijskim reżyserem i cypherpunkowym sponsorem konkursu, którego… no cóż, nie wygrałem.

Pierogi, o których marzyłem od rana, nagle materializują się na stole (szczęśliwe zakończenia jednak istnieją!). Kolacja jest huczna, na koniec z obowiązkową szklanką śliwowicy.

Niedziela, 2:00

Ostatnie godziny to mieszanka surrealnych wrażeń: szalona przejażdżka rowerami miejskimi z ekipą dziewięciu festiwalowiczów pod Pałac Kultury, rozmowy z organizatorem bitcoinowego meetupu i mgliste obietnice wyjazdu na weekendowy rave pod Londynem z grupą polskich artystów.

Wychodzę, gdy impreza trwa jeszcze w najlepsze. Za pięć godzin muszę wstać, żeby przebiec kilka obiecanych kilometrów, „Run for Hal”, w parku Rydza-Śmigłego.

Czwartek, 21:00

Festiwal oficjalnie startuje w Samo Centrum. 22 maja, tak, Pizza Day.

Przyjeżdżam taksówką prosto z ciasnego lotu (naprawcie wreszcie te linie lotnicze!). Nie jadłem od dziesięciu godzin.

W powietrzu rozbrzmiewają dźwięki Rogera9000, australijskiego bitrockera. Po trzecim piwie organizatorzy przedstawiają mnie gościom jak (bardzo wysokiego) pokazowego ogiera. Próbuję opowiadać o swoich książkach, kontaktach w branży, filmach krótkometrażych nad jakimi od pewnego czasu pracuję.

Gdy szukam zamówionej godziny temu pizzy, okazuje się, że… ktoś ją zabrał. „Pana nie było” – zza baru wzrusza ramionami polski pizzerman.

Jestem tak głodny, że mógłbym się zopłakać (sześć godzin w Ryanairze potrafi tak działać na człowieka). Na szczęście pewien czeski pleb w akcie heroizmu oddaje mi połowę swojej pizzy. Notka na marginesie: ten sam bohater przypadkiem zablokował mi dostęp do moich filmowych funduszy, gdy próbował naprawić jakiś błąd w portfelu w niedzielę wieczorem.

Wychodzę na deszcz. Roger9000 przypomina nam, że powinniśmy mieć laserowe oczy nawet po przekroczeniu 100k. Odgryzam kawałek pizzy i nagle życie znów smakuje wyśmienicie.

Filmy

Imprezy, artyści, nocne eskapady i żal po przegranym pitchu to jedno, ale co z samymi filmami w trakcie festiwalu?

Moje osobiste hity:

• NO MORE INFLATION (zwycięzca głównej nagrody – Golden Rabbits 2025, najlepszy film) – poruszająca opowieść z wywiadami ekonomistów, wizjonerów i ofiar inflacji.
• HOTEL BITCOIN – zaskakująco zabawna komedia o grupie nieogarów, którzy przypadkiem trafiają na wartego fortunę laptopa.
• REVOLUCIÓN BITCOIN – przystępny dokument, który ma zwiększyć swiadomość o adopcji bitcoina w hiszpańskojęzycznym świecie.
• Jako fan krótkich form doceniłem też THE MAN WHO WOULDN’T CRY oraz FINDING HOME – pilotażowy odcinek od Aviego Burra, bazujący na ciekawej wizycie w jedynej somalijskiej restauracji w Nowym Jorku.

Niedziela, 19:00

Gala wręczenia nagród właśnie się kończy.

Wpadam do Amondo po raz ostatni, żeby zapłacić bitcoinami za mojito i pożegnać się z nowo poznanymi ludźmi.

Czuję, że zdążyłem zamienić słowo z niemal każdym. „Widzimy się na BTC Prague?” – pytamy na pożegnanie.

Najlepsze w festiwalach są zawsze ludzie, a BFF25 miał obsadę wartą art-house’owego hitu:

• Pewna siebie wokalistka o nieziemsko wymalowanych oczach z metalowego zespołu Scardust.
• Nostr'owo-natywny artysta sprzedający swoje obrazy najhojniejszym zapperom
• Dredziasty DJ z goglami lotniczymi na głowie 24/7
• Brytyjski filmowiec zachwalający uroki słowa „chucklesome”
• Organizator z nieskończonym powerem, który znał każdy film, książkę i każdego gościa na festiwalu

Nawet Warszawa grała tu swoją rolę – zieleń parków kontrastowała z surową architekturą PRL-u. Pogoda zmieniała się szybciej niż mój nastrój. W niedzielę ulice wokół festiwalu zamknięto dla politycznego wiecu, a my byliśmy zupełnie pośrodku, oglądając nasze bitcoinowe filmy.

Wtorek, 10:00

Jestem już w domu, wpatrując się w stos prania i zaległe maile.

Grupa BFF na Telegramie wciąż buzuje:

• Zdjęcia graffiti wysyłane o 5 nad ranem
• Zgubione przedmioty
• „Ktoś jeszcze został w Warszawie?”

To nie był zwykły festiwal filmowy. BFF to prawdziwa celebracja kultury – sztuki, książek, komedii, muzyki, filmów, rozmów i połączeń.

Całe to pozytywne doświadczenie tak mnie naładowało, że choć jestem tylko początkującym filmowcem, z większym fachem do długopisu w ręku, kilkoma prezentacjami i zbiórką na Geyserze, wiem, że dam radę! Okazuje się, że po prostu można wziąć i nakręcić coś swojego.

Byliście kiedyś na bitcoinowych konferencjach? Wiecie, tych z „fireside chatami”, strefami VIP i droższymi niż powinny merchami?

Bitcoin FilmFest to coś więcej. To moment w czasie. Naprawiamy kulturę rok po roku, aż sztuka znów będzie mogła rozkwitać.

Jak powiedział podczas panelu Aaron Koenig: „Za dwadzieścia lat nie będziemy już rysować laserowych oczu ani śpiewać o ratelach. Nasze wnuki nie zrozumieją, przez jaką zmianę przeszliśmy”.

Bitcoin FilmFest.

Czy zrobiłbym to jeszcze raz?
Oczywiście!

Do zobaczenia za rok. W czerwcu w Warszawie.
Będę tym wysokim gościem, który prezentuje swoją krótką animację.

Więcej o projekcie Noderoid Saga znajdziecie na Geyserze.