Το μάθημα του Χρυσού Δασκάλου

Συγγραφέας: Tomer Strolight | Πρώτη Δημοσίευση: 20/08/2022 | Μετάφραση και Επιμέλεια: Nina.hodl

Η μεγαλύτερη αίθουσα διαλέξεων του πανεπιστημίου ήταν εντελώς γεμάτη. Οι κοσμήτορες όλων των σχολών και οι πιο διάσημοι καθηγητές του γέμισαν τις πρώτες σειρές. Πιο ψηλά κάθονταν οι διδακτορικοί φοιτητές. Ακόμη πιο πίσω βρίσκονταν όσοι ήταν εγγεγραμμένοι σε μεταπτυχιακά προγράμματα. Και λίγοι προπτυχιακοί φοιτητές, αυτοί που ήταν στην κορυφή της τάξης τους, καταλάμβαναν τις υπόλοιπες σειρές. Όλοι ήταν γεμάτοι προσμονή.

Στο βήμα βρισκόταν ο πρύτανης. «Έχουμε την τιμή σήμερα», άρχισε, «να έχουμε μαζί μας έναν καθηγητή εξαιρετικής φήμης. Είναι γνωστός ως «ο χρυσός δάσκαλος». Και έχουμε έρθει όλοι εδώ σήμερα για να ακούσουμε το μάθημά του. Πρόκειται για ένα μάθημα που επιμένει να παρουσιάζεται ζωντανά - ποτέ μαγνητοσκοπημένο. Έχει ήδη δώσει διαλέξεις σε πολλά από τα πιο διάσημα σχολεία του κόσμου. Έχω μιλήσει με μερικούς από τους πρυτάνεις αυτών των σπουδαίων ιδρυμάτων. Ο καθένας από αυτούς μου είπε ότι δεν έχουν ξαναζήσει μια τόσο συγκινητική παρουσίαση. Ο καθένας δήλωσε ότι κάθε μέλος του ακροατηρίου συγκινήθηκε από αυτήν. Κανείς δεν μου είπε τίποτα για το περιεχόμενό της. Γι' αυτό και είμαι εξίσου ανυπόμονος με όλους εσάς να ακούσω τι έχει να μοιραστεί μαζί μας αυτό το φωτισμένο άτομο. Και με αυτό το σκεπτικό λοιπόν, επιτρέψτε μου να καλέσω τον Χρυσό Δάσκαλο».

Χειροκρότησαν με σεβασμό.

Σε ένα τραπέζι στο μπροστινό μέρος της αίθουσας καθόταν ο Χρυσός Δάσκαλος. Ήταν ντυμένος με χρυσή τήβεννο που είχε μοβ κεντήματα. Ο γιακάς της τηβέννου του ήταν ψηλός και κάλυπτε τα μάγουλά του. Στο κεφάλι του φορούσε ένα χρυσό καπέλο με φαρδύ μπορ. Τα μάτια του μόλις που φαίνονταν από κάτω.

Σηκώθηκε. Ήταν κοντός και τα χαρακτηριστικά του μικρά. Η τήβεννος έκρυβε το σχήμα του σώματός του. Θα μπορούσε να είναι γυναίκα. Δεν είχε τρίχες στο πρόσωπο και τα χαρακτηριστικά του ήταν ευγενικά. Ήταν δύσκολο να διακρίνει κανείς την ηλικία του.

Περπάτησε προς το βήμα. Ο πρύτανης έκανε στην άκρη και άνοιξε το δρόμο για να ανέβει ο Χρυσός Δάσκαλος στο μικρόφωνο, και στη συνέχεια κάθισε και ο ίδιος.

Η αίθουσα ήταν σιωπηλή.

Ο Χρυσός Δάσκαλος έμεινε ακίνητος για ένα λεπτό. Είχε ένα ευθύ και σοβαρό βλέμμα στο πρόσωπό του. Το στόμα του δεν χαμογελούσε ούτε συνοφρυωνόταν. Στη συνέχεια, τα μάτια του άρχισαν να περιπλανώνται ανάμεσα στα πρόσωπα εκείνων που κάθονταν στις πρώτες σειρές. Κοίταξε απαλά στα μάτια του καθενός. Φαινόταν να κουνιέται μπρος-πίσω πολύ ελαφρά, σαν να γνέφει πολύ απαλά - επιβεβαιώνοντας τόσο διακριτικά κάτι - κάτι που εκείνοι που κάθονταν στις μπροστινές σειρές ήδη γνώριζαν.

Ένα ολόκληρο λεπτό πέρασε σε απόλυτη σιωπή.

Και μετά, άλλο ένα.

Αυτό που ήταν προσμονή είχε μετατραπεί σε ένταση και άγχος. Οι άνθρωποι άρχισαν ν' αναρωτιούνται «Τι συμβαίνει;»

Και μετά πέρασε άλλο ένα λεπτό απόλυτης σιωπής. Ο Χρυσός Δάσκαλος ένωσε τις παλάμες του μπροστά στο πρόσωπό του. Κάλυψαν το στόμα του και την άκρη της μύτης του, αλλά τα μάτια του παρέμειναν ορατά. Και τώρα αυτά τα μικρά πράσινα μάτια του ήταν κλειδωμένα σε εκείνα του πρύτανη της σχολής εκπαίδευσης. Κούνησε ξανά το κεφάλι του, πολύ ελαφρά.

Και λίγα δευτερόλεπτα αργότερα ο πρύτανης της Παιδαγωγικής Σχολής έβγαλε έναν μεγάλο, μακρύ, δυνατό αναστεναγμό. Δεν το είχε συνειδητοποιήσει, αλλά είχε κρατήσει την αναπνοή του. Το κεφάλι του έπεσε προς τα κάτω για μια στιγμή, ενώ τελείωνε την εκπνοή του, και μετά από μια μικρή παύση πήρε άλλη μια μεγάλη ανάσα και κοίταξε ξανά τον Χρυσό Δάσκαλο. Είχε ένα δάκρυ στο μάτι του. Το κάτω χείλος του έτρεμε. Έφερε τα ίδια του τα χέρια στο πρόσωπό του και τοποθέτησε τις παλάμες του πάνω του αφήνοντας μόνο τα μάτια του ακάλυπτα. Κούνησε απαλά το κεφάλι του. Όλα τα μάτια στην αίθουσα ήταν τώρα στραμμένα πάνω του. Αλλά δεν το πρόσεξε, γιατί τα μάτια του ήταν στραμμένα πάλι σ' εκείνα του Χρυσού Δασκάλου. Και τώρα, έγνεφε. Άφησε τα χέρια του από το πρόσωπό του και σηκώθηκε. Υποκλίθηκε προς τον Χρυσό Δάσκαλο. Ήταν μια χειρονομία ευγνωμοσύνης και σεβασμού. Και μετά περπάτησε προς τον διάδρομο, τον κατέβηκε και κατευθύνθηκε προς την έξοδο. Πριν περάσει την πόρτα, γύρισε σιωπηλά πίσω στον Χρυσό Δάσκαλο, ξεστόμισε τη λέξη "Ουάου!", χαμογέλασε ξανά και βγήκε από την πόρτα.

Το βλέμμα του Χρυσού Δασκάλου είχε ακολουθήσει τον πρύτανη έξω από την πόρτα, αλλά τώρα έστρεψε ξανά ήσυχα και απαλά το βλέμμα του στην πρώτη σειρά. Εκεί τα μάτια ήταν τώρα ξαφνιασμένα και λίγο φοβισμένα.

Ο κοσμήτορας της φιλοσοφικής σχολής ήταν ο επόμενος που ενήργησε. «Εσείς κύριε», είπε με φωνή ελαφρώς πιο δυνατή από το κανονικό και στη συνέχεια σταμάτησε για μια στιγμή «μου διδάξατε κάτι που δεν ήξερα ακόμα, αλλά που πρέπει επίσης σα να το ήξερα πάντα». Έριξε το κεφάλι του προς τα πίσω και τα μάτια του κύλησαν προς τα πάνω. Κοιτούσε το ταβάνι, κουνώντας το κεφάλι του. «Σας ευχαριστώ» είπε ήρεμα μετά από μερικά δευτερόλεπτα. Κοίταξε το υπόλοιπο κοινό που καθόταν εκεί και φαινόταν ότι ήταν έτοιμος να πει κάτι για να απευθυνθεί σε όλους. Αλλά μόλις τελείωσε την ανάσα του, συνήλθε και σήκωσε τον δείκτη του στο στόμα του, σαν να ήθελε να σωπάσει. Και χαμογέλασε αθόρυβα, σήκωσε το παλτό του από την πλάτη του καθίσματος, το δίπλωσε στο μπράτσο του, πήρε το σημειωματάριό του, χαμογέλασε πλατιά σαν να συγκρατούσε ένα μεγάλο γέλιο και έφυγε χωρίς να κοιτάξει ποτέ πίσω.

Ο κοσμήτορας του αγγλικού τμήματος είχε αρχίσει τώρα να γράφει πυρετωδώς στο σημειωματάριό του. Είχε χαθεί στις σκέψεις του. Έγραφε τη μια σελίδα μετά την άλλη με απίστευτα γρήγορο ρυθμό. «ΝΑΙ! Όμορφο.» είπε μετά από λίγα λεπτά. Κοίταξε τον πρύτανη και με ένα πλατύ χαμόγελο και ένα απαλό γέλιο είπε: «Πάτρικ. Λυπάμαι, παλιόφιλε. Γεννήθηκα για να γράφω. Όχι για να διδάσκω. Και δεν έχω απολύτως καμία ιδέα για το πώς να γίνω διοικητικός υπάλληλος». Σήκωσε το σημειωματάριό του και συνέχισε: «Αυτό» και χτύπησε την ανοιχτή παλάμη του στις ανοιχτές σελίδες που μόλις είχε γράψει: «Αυτό είναι όμορφο. Αυτό είναι ...» έκανε μια παύση καθώς πνίγηκε, και με ένα κλαψούρισμα συνέχισε: «Αυτός είμαι εγώ. Αυτός είμαι. Αυτό είναι αυτό που είμαι. Και πρέπει να είμαι εγώ. Πρέπει να γράψω». Πλησίασε τον πρύτανη, τον αγκάλιασε δυνατά και παρατεταμένα, και στη συνέχεια, με τα χέρια του στους ώμους του πρύτανη, έγειρε προς τα πίσω και είπε: «Αυτό, είναι το αντίο». Και έφυγε κι αυτός.

Οι φωνές άρχισαν να ακούγονται σε όλο το αμφιθέατρο. Ένας από τους πιο διακεκριμένους καθηγητές φυσικής της σχολής φώναξε: «Δεν πιστεύω ότι η σύγχρονη ερμηνεία της κβαντικής φυσικής είναι σωστή! Ορίστε. Το είπα. Φοβόμουν να το πω από τότε που ήμουν πρωτοετής. Αλλά ξέρω ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε καλύτερα. Λοιπόν, νομίζω ότι μπορούμε. Υπήρχαν κι άλλοι σαν εμένα στην πορεία, όλα αυτά τα χρόνια. Και όλοι μας καταψηφίσαμε - ή δεν μιλήσαμε ποτέ από την αρχή. Αλλά γαμώτο, δεν έχουμε άδικο! Συμβαίνει κάτι άλλο από αυτό που είναι αποδεκτό και διδάσκεται παντού. Και σε αυτό θέλω να αφιερώσω τη ζωή μου. Γι' αυτό είμαι περίεργος. Και αν δεν υπάρχει χώρος για μένα εδώ επειδή διδάσκουμε τις αποδεκτές θεωρίες, τότε πρέπει να πάω εκεί όπου μπορώ να κάνω την έρευνά μου».

Μια νεαρή γυναίκα πολλές σειρές πιο πίσω, ταλαντούχα δευτεροετής φοιτήτρια φυσικής, που ήταν μια από τις μαθήτριές του, σηκώθηκε και φώναξε «Πάρε με μαζί σου!». Για ένα δευτερόλεπτο όλη η αίθουσα αγκομαχούσε σιωπηλά από δυσφορία για τη σύγχυση που επικρατούσε για το αν ήταν αυτός ή οι ιδέες του που απαιτούσε να πάει μαζί του. Η ίδια φάνηκε να μην ξέρει, έχοντας ενεργήσει από μια στιγμιαία παρόρμηση. Αλλά μετά από ένα δευτερόλεπτο περισυλλογής, φώναξε «Σ' αγαπώ!». Και τότε πήδηξε πάνω από τις σειρές των θρανίων προς το μέρος του, ένα προς ένα, και καθώς τον πλησίαζε το ντροπαλό και αμήχανο βλέμμα του μετατράπηκε σε ένα βλέμμα ελπίδας, μετά υπερηφάνειας και μετά νίκης. Και καθώς τον πλησίασε, την αγκάλιασε και τη φίλησε.

Ξαφνικά, δηλώσεις φιλίας, θαυμασμού, πάθους και αγάπης άρχισαν να ακούγονται σε όλη την αίθουσα. Κάποιες απευθύνονταν σε άλλους παρευρισκόμενους, άλλες σε ανθρώπους που δεν ήταν εκεί. Οι άνθρωποι έφευγαν για να πάνε με τις αληθινές τους αγάπες. Ορισμένες από αυτές τις δηλώσεις δεν απευθύνονταν σε ανθρώπους, αλλά στη δουλειά - σε τομείς σπουδών που απαιτούσαν αλλαγή πορείας των ανθρώπων που έκαναν τις δηλώσεις. Ο ένας μετά τον άλλον οι άνθρωποι δήλωναν ανοιχτά τα πάθη τους - ανακοίνωναν ότι θα άλλαζαν την ειδικότητά τους, τη διατριβή τους, τις σχολές τους. Κάποιοι ανακοίνωναν ότι δεν ήθελαν καν να φοιτήσουν στο πανεπιστήμιο εξαρχής και ότι θα ακολουθούσαν απλούστερες ζωές ή καριέρες σε επαγγέλματα και δεξιότητες που τους άρεσαν και ήθελαν να ασκούν καθημερινά.

Η αίθουσα άδειαζε καθώς οι άνθρωποι, έχοντας αποφασίσει τι ήθελαν να κάνουν, έβγαιναν έξω για να το κάνουν. Μερικοί σταμάτησαν για να σφίξουν το χέρι του Χρυσού Δασκάλου φεύγοντας ή για να υποκλιθούν και να πουν ευχαριστώ, αλλά πολλοί ήταν τόσο συγκεντρωμένοι στις νέες τους αποστολές που δεν θυμόντουσαν ότι κάποιος άλλος βρισκόταν στην αίθουσα.

Μετά από περίπου δεκαπέντε λεπτά, οι θόρυβοι άρχισαν να καταλαγιάζουν και στην σχεδόν άδεια πλέον αίθουσα παρέμειναν περίπου τριάντα μαθητές και καθηγητές. Όλοι ήταν βαθιά απορροφημένοι σε σκέψεις. Κάποιοι έγραφαν σε τετράδια. Κάποιοι διάβαζαν βιβλία και κρατούσαν σημειώσεις. Άλλοι είχαν ακουμπήσει τους αγκώνες τους στα θρανία κρατώντας το κεφάλι τους μπρούμυτα στα χέρια τους καθώς συλλογίζονταν.

Η σιωπή διήρκεσε σχεδόν πέντε λεπτά πριν ένας από τους μαθητές σηκώσει το κεφάλι του από τα χέρια του και κοιτάξει τον Χρυσό Δάσκαλο. Είχαν οπτική επαφή. Ο μαθητής είπε στον Χρυσό Δάσκαλο: «Φοβήθηκα - ντράπηκα. Όλη μου τη ζωή ζούσα μέσα στο φόβο. Είμαι εδώ μόνο και μόνο επειδή φοβάμαι. Φοβάμαι να είμαι εκεί που θέλω να είμαι. Αλλά τι φοβάμαι; Φοβάμαι ότι κάποιος θα γελάσει μαζί μου; Υποθέτω, λίγο ναι. Νομίζω ότι φοβάμαι περισσότερο ότι δεν θα είμαι αρκετά καλός». Έκανε μια παύση και κοίταξε για λίγο τα μάτια του Χρυσού Δασκάλου. Ο Χρυσός Δάσκαλος έγνεψε μετά από λίγο και ο μαθητής συνέχισε: «Αλλά πώς θα γίνω ποτέ αρκετά καλός αν δεν ξεκινήσω, όσο καλός ή κακός κι αν είμαι σε αυτό, να γίνομαι καλύτερος από την εξάσκηση - από τη δοκιμή και το λάθος;» Τα χείλη του Χρυσού Δασκάλου έστριψαν ποτέ τόσο ελαφρά σε ένα χαμόγελο και το δεξί του μάτι φάνηκε να λάμπει λίγο. Τότε ο μαθητής άρχισε να τραγουδάει, λίγο παράφωνα, αλλά χωρίς ντροπή, και σε ένα ασυνήθιστο στυλ μελωδίας που κανείς δεν είχε ξανακούσει. Και πήρε το σακίδιό του και χόρεψε προς τη πόρτα, λίγο αδέξια, αλλά με μια σειρά από ρέουσες κινήσεις που κανείς δεν είχε ξαναδεί.

Και η αίθουσα συνέχισε να αδειάζει, ένα άτομο τη φορά, ο καθένας έχοντας καταλήξει στο δικό του συμπέρασμα για το δικό του μέλλον, χωρίς να ειπωθεί ούτε μια λέξη από τον Χρυσό Δάσκαλο.

Τελικά, έμειναν μόνο δύο άτομα στο δωμάτιο. Ο πρύτανης και ο Χρυσός Δάσκαλος.

Ο πρύτανης κοίταξε επίμονα τον Χρυσό Δάσκαλο. Και ο Χρυσός Δάσκαλος κοίταξε τον πρύτανη. Ο χρόνος πέρασε. Ο πρύτανης είχε ένα ειρωνικό χαμόγελο στο πρόσωπό του. Η έκφραση του Χρυσού Δασκάλου ήταν κενή.

Τελικά, ο πρύτανης έσπασε τη σιωπή.

«Ποτέ δεν το γνώριζα.» Είπε. «Πέρασα όλη μου τη ζωή στην εκπαίδευση. Έχω δει εκατοντάδες, ίσως χίλιους δασκάλους να περνούν από αυτό το σχολείο. Έχω παρακολουθήσει χιλιάδες διαλέξεις. Έχω δώσει πολλές φορές διαλέξεις και ο ίδιος. Έχω παρακολουθήσει είκοσι τελετές αποφοίτησης και έχω δει δεκάδες χιλιάδες, ίσως και εκατό χιλιάδες φοιτητές να αποφοιτούν από αυτό το πανεπιστήμιο. Και πάντα πίστευα ότι ήταν δουλειά του καθηγητή να μοιράζεται αυτά που γνώριζε με τους φοιτητές. Αλλά εδώ είμαστε, τώρα, εσείς και εγώ. Και με εσάς να μην μοιράζεστε ούτε ένα πράγμα, όλοι όσοι βρίσκονταν σε αυτή την αίθουσα έμαθαν κάτι που κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να τους διδάξει. Γιατί αυτό που έμαθαν ήταν αυτό που ήταν ήδη μέσα τους. Απλά δεν είχαν κοιτάξει ποτέ αρκετά βαθιά μέσα τους για να το δουν. Και αυτό που μάθαμε όλοι ήταν ότι ο καθένας μπορεί να κοιτάξει μέσα του και να δει κάτι που κανένας άλλος έξω από τον εαυτό του δεν μπορεί να δει. Και ότι κανένας άλλος έξω από τον εαυτό του δεν χρειάζεται να πει τίποτα για να διδάξει αυτό το μάθημα. Και είναι ένα διαφορετικό μάθημα για τον καθένα - αυτό το «μάθημα του Χρυσού Δασκάλου». Νομίζω, αν δεν σας πειράζει, ότι θα προσφερθώ να διδάξω αυτό το μάθημα σε κάθε νεοεισερχόμενο και σε κάθε τάξη αποφοίτων μια φορά το χρόνο». Χαμογέλασε στον Χρυσό Δάσκαλο. Ήξερε ότι δεν θα ειπωθεί τίποτα. Ήξερε ότι το μάθημα ήταν ακόμη πιο βαθύ από αυτό που μόλις είχε εκστομίσει. Ότι το μάθημα είχε να κάνει με το ότι ήταν ελεύθερος να κάνει ό,τι ήθελε, χωρίς να του κάνει κήρυγμα κάποιος άλλος. Και μ' αυτό, έφυγε κι αυτός από το δωμάτιο, αφήνοντας τον Χρυσό Δάσκαλο μόνο του, στη σιωπή του, να συλλογιστεί τι είχε μάθει μέσα στη δική του σιωπή.

Αν βρήκατε αξία σε αυτό που διαβάσατε ρίξτε μερικά sats στο καπέλο μου! (value4value) μέσω Bitcoin Lightning: enoughporch99@walletofsatoshi.com

Αυτή η μετάφραση έχει εκδοθεί υπό την άδεια CC BY-SA 4.0.

Follow @EuropeanBTC21